Ik ben over het algemeen een doener, een oplossingenzoeker. In feite maak je mij blij door te zeggen: "Ik heb een probleem". Want dan gaat de grijze massa werken. Soms - helaas niet altijd - komt daar zelfs iets zinnigs en nuttigs uit voort. Ik ben blij als ik gelukkige, tevreden mensen om me heen heb. Ik raak dan ook gefrustreerd door dingen waar ik niets aan kan doen. Een vriend met schulden die pas over vijf jaar schuldenvrij is en in die tijd van 100 euro per maand moet rondkomen. Wat kan ik daaraan doen? Ja, hem uitnodigen om te komen eten. Af en toe een leuk "kerstpakket" geven met dingen die hij zich zelf de komende jaren niet kan veroorloven. Eten kopen voor zijn twee katten die hij anders weg moet doen. Er zijn voor hem.
En dan lees ik een reactie op een van mijn blogs van Henny, die zich inzet voor kansarme kinderen in Roemenië. En dan voel ik me heel klein en nederig worden. Want ik mag dan over het algemeen heel behulpzaam en gul zijn, ik ben ook laks en het moet allemaal niet te moeilijk zijn. Ik wil wel spullen geven, maar ik wil ze niet persoonlijk daarheen gaan brengen. Helemaal geen tijd voor. Druk, druk, druk. Om mijn geweten te sussen stort ik geld voor zwerfkatjes die mijn zus in Griekenland opvangt en laat steriliseren/castreren (ook zo'n nobel streven!).
Ik schaam me dan ook dood als ik Henny's weblog lees. Dat is pas onbaatzuchtigheid, en ik kan me ook zo goed voorstellen wat een heerlijk gevoel het geeft om echt iets te kunnen betekenen voor een ander. Het enige wat ik nu kan verzinnen is Henny's website hier even in de schijnwerpers zetten en haar vragen of ze nog spulletjes kan gebruiken. En dan is mijn knagende geweten weer heel even gesust. Bah, soms heb ik een hekel aan mezelf.
Bij deze dus: Henny's gezin en de stichting:
http://onsgezinendestichting.blogspot.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten