Ik ben lui vandaag. Ik loop al de hele dag op mijn noorse toffels en in mijn trainingsbroek rond, en eigenlijk doe ik gewoon helemaal niets. Omdat ik net een deadline achter de rug heb, heb ik mezelf een paar dagen vrij gegeven, gewoon zomaar, lekker thuis en niets hoeven. Een luxe die ik me het laatste halfjaar niet echt heb kunnen permitteren. Maar ik heb het gevoel dat die dagen me ontglippen. Ik heb wel wat nuttige dingetjes gedaan, achterstallige administratie bijgewerkt, emails beantwoord die allang beantwoord hadden moeten worden, hout gezaagd, maar ik heb vooral niets gedaan waar ik geen zin in had. Eigenlijk bevalt dat me wel, ik zou er best aan kunnen wennen. Ik was honderdduizend dingen van plan, maar er komt weinig concreets uit mijn handen. Ik ben vanmiddag niet eens meer brood en groente gaan halen, puur omdat ik geen zin had om me fatsoenlijk aan te kleden. Ach, er is genoeg in huis om het weekend door te komen.
Wat kan dat heerlijk zijn, zo'n dagje slonzen. Mijn grootste probleem was vanavond of ik beneden televisie zou gaan kijken - wat voor mij nog steeds niet heel vanzelfsprekend is na anderhalf jaar geen televisie te hebben gehad - met de houtkachel aan, of boven aan mijn computer zou gaan zitten waar geen verwarming aan is (ook nog niet écht nodig). Nu blijkt dat er voor mij op zaterdagavond echt helemaal niets op televisie is, zelfs geen leuke film. Dus zit ik nu boven lekker consuminderwebsites te lezen, op Marktplaats te snuffelen en tussendoor een spelletje te doen. En na te denken.
Mijn arme vriend is een half uur geleden vertrokken naar zijn weekendbaan. Ik vind het zo goed van hem dat hij naast zijn zware volledige werkweek de hele zaterdagnacht tot een uur of zes morgenochtend buiten staat, omdat hij zijn schuld zo snel mogelijk wil aflossen en deze bijbaan broodnodig is om te kunnen eten en leven. Het gaat goed en ik ben beretrots op hem dat hij zo volhoudt. Nog drie jaar, dan kan hij weer rustig ademhalen en zijn leven weer in eigen hand nemen. Drie jaar, eigenlijk klinkt dat heel lang, vooral voor iemand zoals ik, bij vlagen toch nog steeds een wie-dan-leeft-wie-dan-zorgt-type. Dan is hij zestig! Maar hij heeft gezworen om voor zijn pensioen schuldenvrij te zijn. En daar heb ik diep respect voor.
Drie jaar. Wat verwacht ik voor mezelf over drie jaar? Ik droom van zonnepanelen op mijn dak, van een regenton op mijn terras, van een zonneboiler, van mijn eigen groenten kweken. Luxedromen. Ik heb nooit geldproblemen gehad, maar mijn vriend heeft me de ogen geopend voor de gevolgen daarvan voor je geest en je veerkracht. Ik merk dat het aan hem vreet, en alleen dat lijkt me al afschuwelijk. Dus zit ik me hier in mijn ietwat frisse kamertje heel bevoorrecht te voelen dat ik als ik wil gewoon naar beneden kan gaan om de thermostaat op twintig te zetten en te denken: Wie dan zorgt, wie dan leeft. Maar ik doe het niet. Het wordt tijd dat ik niet vanzelfsprekend de makkelijkste weg volg, en die niet automatisch ook altijd de leukste weg is. Langzaam word ik me van dingen bewust, en dat verwarmt me meer dan een radiator.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten