Het leven kabbelt voort

Eigenlijk heb ik weinig te melden, het leven kabbelt onbewogen voort. Na een week wennen aan niet werken heb ik nu een soort trage draai gevonden die me uitstekend bevalt. Ik heb dan ook niet zo heel veel last van de warmte, want mijn leeftempo is vertraagd tot een kalm slenterpasje. Er komt dan ook veel minder uit mijn handen dan ik in deze vrije periode van plan was, maar het kan me eigenlijk niet boeien. Ik geniet van mijn kop koffie onder het zonnescherm, kijkend naar mijn heerlijke terras. Ik draai eens een wasje of haal de vaatwasser leeg. Ik geef de plantjes water en pluk eens een aardbei. Ik kook minimaal en leef op een gezond mediterraans dieet van salades, fruit en brood. Zo nu en dan komt er gezellig iemand langs en klets ik wat bij, maar ook in mijn eentje vermaak ik me bijzonder goed. Even niets moeten, even geen in mijn nek hijgende deadline, even geen papierwerk, behalve een lijstje maken van wat er in de kampeervakantie mee moet. Alles op zijn elfendertigst, kassie an, no hurries, no worries. Sociale afspraken zijn geen nerveus makende obstakels meer, maar iets om naar uit te kijken, kleine verplichtingen geen drempels meer, maar zachte glooiingen. Vandaag is vandaag, morgen zie ik wel weer. Ik wist niet meer dat ik het in me had, het lijkt alsof ik mezelf weer een beetje heb teruggevonden. Ik ben weer vrolijk en positief en de wereld ziet er (wel heel letterlijk) zonnig uit.

Gisteren heb ik met mijn vriend het laminaat uit de oude woning van een vriend gehaald, loshalen, bundelen, zes trappen af, hier weer een hoge trap op, alles de schuur in. Flink zweten natuurlijk, maar ik ben er heel blij mee. Na de vakantie ga ik dat op mijn bovenverdieping leggen, zodat ik niet meer elke dag de vloerbedekking hoef te boenen als de katten weer eens ergens een haarbal deponeren.

Toen ik de katten in huis nam, zag ik heel wat beren op de weg. Hoe moest dat met mijn terras, zouden ze niet weglopen? Zouden ze niet op de loeihete houtkachel springen als die aanstond? Wat moest ik in de vakantie met ze doen. Maar zoals alles in mijn leven (heel hard afkloppen!) lossen alle problemen zich vanzelf op. Twee eenvoudige stroken gaas op de muren en de katten hebben het terras er als speelterrein bij zonder dat ik nog enige angst heb dat ze weglopen, waar ze trouwens ook niet naar talen. De brandende houtkachel werd straal genegeerd en nu zijn ook de vakanties geen probleem meer. Mijn nieuwe buurvrouw, die ik al kende en met wie ik goed kan opschieten, bood spontaan aan om voor de mannen te zorgen. Ze mist haar eigen kat en heeft al aangekondigd dat ze twee keer per dag naar ze toe gaat en dan 's ochtends haar eerste kop koffie bij mij thuis of op het terras drinkt, zodat de katten wat gezelschap hebben. Wat een opluchting. Ik voel me nog steeds wel een beetje schuldig dat ik ze drie weken alleen laat, maar ik weet zeker dat K. ervoor zorgt dat ze zich niet eenzaam gaan voelen.

Straks naar de camping van een vriendin, waar we een barbecue houden met tien man. We blijven daar vannacht, zodat we kunnen kijken of we nog weten hoe onze vrij rare tent/auto-constructie moet worden opgezet. We waren van plan om dat een keer in de buurt in het park te doen, maar dit is natuurlijk leuker. Ik hoop maar dat we niet een enorme onweersbui op ons hoofd krijgen, toch maar een extra zeil mee. Straks eerst even langs de kringloop om te kijken of er toevallig een campingtafeltje voor weinig staat, want dat hebben we nog niet. Nog tien dagen, dan vertrekken we, richting Tsjechië, ik heb er enorm veel zin in.

Morgenavond ga ik voetbal kijken in een van de vele café's die ons dorp rijk is. Ik hoop dat Nederland wint, niet om het voetbal, maar omdat er dan een enorm feest losbarst in het dorp, met een saamhorigheid die je niet vaak meemaakt en waar ik me enorm aan kan opladen.

Ik hoop dat jullie ook een beetje genieten van het prachtige weer. Iedereen die moet werken of veel last van de warmte heeft: heel veel sterkte!