Negen levens

Na een slopende week van een rollercoaster aan emoties gloort er nu, hoewel misschien tijdelijk, een glimpje hoop aan de kattenhorizon. Na een week helemaal niets meer te hebben gegeten, waardoor kattenkind inmiddels broodmager is, bood de dierenarts een laatste optie. Een injectie met corticosteroiden zou, als Droopy de soort kanker heeft die hij vermoedt, verlichting en verbetering kunnen geven. Ik had weinig hoop, maar wilde hem die laatste kans geven. Vrijdagmiddag kreeg hij de injectie, en zondagavond... liep meneer doodleuk naar zijn bakje en nam zomaar eens een hapje. Hoewel, hapje... hij lijkt moeite te hebben met iets oppakken, dus blijft het bij een likje. Maar daar liet ik me niet door uit het lood slaan. Waar heeft een mens anders een blender voor? Dus werd zijn menu pap van gekookte kip, runderpuree en met water aangemaakt krachtvoer van de dierenarts (á 2,70 euro voor een klein blikje, maar dat zal me even een zorg zijn). Langzaam maar zeker kreeg mijn zieke kattenkind weer wat oog voor zijn omgeving, en zelfs voor mij, na me een week totaal te hebben genegeerd (ik was per slot van rekening dat nare mens dat steeds een pilletje en een pijnstiller bij hem naar binnen werkte terwijl hij zich zo ziek voelde). Afgelopen maandag was er weer even paniek, want hij liep maar in en uit de bak, maar er kwam niets. Verstopte blaas of darmen? Het voelde niet goed. Met spoed en weer in tranen terug naar de dierenarts, er eigenlijk van overtuigd dat er iets goed mis was en dat ik hem dit keer niet mee terug zou krijgen. Gelukkig leek er niet echt iets ernstigs aan de hand, misschien had hij wat kramp in zijn darmen omdat die na een week nietsdoen opeens weer aan het werk moesten. Hij eet nog steeds niet veel, maar wel de hele dag door kleine beetjes, en lijkt zich redelijk oké te voelen. Laatste opleving of gestaag herstel? Ik hou rekening met het eerste en geniet zo intens mogelijk van hem zolang het nog kan.

Eindelijk klaarde mijn hoofd ook weer een beetje op. Ik ben een emomuts wat mijn dieren betreft, dat weet ik, en veel mensen zullen dat overdreven vinden, maar machteloosheid en het gevoel dat je helemaal niets kunt doen, is voor mij nu eenmaal zo'n beetje het ergste wat er bestaat.

Gelukkig zijn er ook positieve dingen te melden (zal een keer tijd worden, hè?). Mijn lieve vriendin/collega beval me letterlijk het boek dat ik aan het vertalen was, of liever gezegd níét aan het vertalen was, per ommegaande naar haar toe te sturen. Zij had vlak voor haar vakantie even geen werk en verveelde zich naar eigen zeggen te pletter. Dan kan jij je even bezighouden met de dingen die ertoe doen, zei ze. En hoewel het heel vreemd voelde, heb ik haar aanbod met beide handen aangenomen. Wat een opluchting was dat! Ik kon me volop met mijn moeder (met wie het goed gaat!) en de patiënt bezighouden en mocht me overgeven aan dat lamgeslagen gevoel. Hele middagen heb ik op de bank voor de tv gehangen, er kwam werkelijk niets uit mijn handen. Maar die weggevallen werkdruk was een verademing. Ben mijn lieve vriendin superdankbaar.

De financiën zijn een puinhoop, hoewel ik me daar gelukkig nog niet echt zorgen over hoef te maken. Ik heb heel wat euro's naar de dierenarts gebracht, maar daar kijk ik maar niet eens meer naar. Van mijn spaarbank kreeg ik wel bericht dat de rente opnieuw omhoog is gegaan, naar 2,8% "maar liefst". Nou ja, alle beetjes zijn meegenomen.

Het voorgenomen weekje vakantie in het najaar als goedmakertje voor de verregende en veel te korte Tsjechië-vakantie ligt even in de koelkast. Volgend voorjaar maar eens kijken hoe de zaken ervoor staan.

Wat een onverwachte zomerdag vandaag! Maar waarom nou weer maar één dag? Voor alle mensen met een doordeweekse baan wel heel fijn dat dit oplevinkje op een zaterdag valt. Misschien pik ik vanmiddag zelfs wel een terrasje, dat heb ik in geen eeuwen gedaan, en het geeft altijd zo'n vakantiegevoel.

Ik wens jullie allen een heerlijke zomerdag en een fijn weekend!