Luxeprobleem?

Weer terug na heerlijk drie dagen in het mooie Sauerland te hebben gewandeld. Fijn hotel met bijzonder hartelijke en gastvrije Nederlandse eigenaars, een plekje om te onthouden. We kregen daar te horen dat hun bezettingspercentage via V.akantieveilingen 100% is. Per boeking moeten zij 15 euro afstaan aan V.akantieveilingen, en wanneer een voucher niet binnen de aangegeven periode wordt ingewisseld, krijgt niet de hoteleigenaar het door de koper betaalde bedrag, maar V.akantieveilingen. Vreemd concept. Ze twijfelen dan ook sterk of ze ermee door moeten gaan, wat ik me goed kan voorstellen, want zelf betaalde ik 55 euro voor vier overnachtingen voor 2 personen, dus reken zelf maar uit wat het hotel daar uiteindelijk per nacht aan overhoudt. Maar goed, het is hun eigen keuze, en wij hebben daar toch maar mooi even profijt van gehad.

Bij thuiskomst trof ik een e-mail aan van K.ras, met een aanbieding voor 8 dagen Toscane (waar ik al heel lang ontzettend graag een keer heen wil), dat is voor hotel inclusief ontbijt én driegangendiner, voor 159 euro per persoon. En omdat wij toch nog wel naar de zon zouden willen voordat mijn nieuwe opdracht eind juli binnenkomt en ik weer tot begin november vastzit, en het financieel nu even uitkomt, zouden we heel graag van deze aanbieding gebruik willen maken. Er is alleen een groot probleem: Sam, mijn kat, begon terwijl hij maandagochtend voor het laatst eten van mij had gehad, pas op donderdag te eten, zei de vriendin/buuv die hem elke dag eten en een knuffel gaf. Toen ik thuiskwam, moest er natuurlijk even stevig worden geknuffeld en gemiauwd, waarna hij in één keer zijn bakje leegat. Sinds we zijn onafscheidelijke maatje Droopy afgelopen september hebben moeten laten inslapen, moet Sam het in zijn eentje rooien. Hij vraagt sinds die tijd dan ook, begrijpelijk, veel meer aandacht van mij. En als ik weg ben, is hij dus helemaal remi. En dat kan ik niet meer over mijn hart verkrijgen. Vannacht daar behoorlijk over liggen malen. Moet ik me inschrijven bij H.olidaylink voor 70 euro per jaar om iemand te vinden die op huis en kat past terwijl ik weg ben? Moet ik een oproepje op Facebook zetten? Ik heb al om me heen gevraagd, maar ja, als je hier al in de buurt woont, heeft het geen meerwaarde om heel dichtbij op het huis van een ander te gaan passen. Ik heb nog redelijk veel vertrouwen in de mensheid, maar een vreemde in je huis vind ik toch wel een hele stap. Toch zal ik hier een oplossing voor moeten zien te vinden, want Sam is nu 15, en hopelijk wordt hij 25, en dus zullen dit soort situaties zich nog veel vaker voordoen, zeker nu mijn vriend ook vrij is om te gaan en staan waar hij wil, en ik vrij flexibel ben met mijn werk. We mijmeren over island-hoppen in Griekenland en over de Eifelsteig lopen (een langeafstandswandeling van Aken naar Trier), maar die toekomstdromen worden steeds gedrukt door de gedachte aan Sam die we niet zo lang alleen kunnen laten. Ik zou hem natuurlijk naar een opvang kunnen brengen, maar ik ben bang dat hij daar ook niet gelukkig is. Wat is wijsheid?

Het is vreemd om geen boek voor mijn neus te hebben. In Duitsland heb ik mijn laatste opdracht op de e-reader nog een keer doorgelezen en het bestand is inmiddels naar de uitgever. Het is nog altijd zo geweest dat opdrachten in elkaar overlopen, wat goed is voor de gemoedsrust, maar nu dus drie weken echt vrij, wat een luxe. Deze week ga ik in huis aan de slag, want met in mijn achterhoofd dat hier straks misschien iemand een week in huis komt, besef ik weer pijnlijk goed wat een puinhoop het hier op sommige plekken is. Ik móét echt dingen gaan weggooien, help! In weggeven ben ik goed, maar de vuilnisbak is absoluut niet mijn favoriete bestemming voor spullen. Toch maar weer een poging wagen.