Best wel goed bezig

Zuinig zijn gaat me inmiddels behoorlijk goed af. Maar wanneer slaat zuinigheid om in gierigheid?

Een tijdje terug was een vriendin van me hier. Ze heeft het niet breed, maar probeert ondanks lichamelijke beperkingen toch van het leven te genieten. Omdat zij mijn boeken soms proefleest, trakteer ik haar daarvoor altijd op een hapje en een drankje, het liefst op een zonnig terrasje, zo ook de laatste keer. Terug bij mij thuis vertelde ik wat ik allemaal op Marktplaats had staan. In één van de dingen had zij wel interesse. Omdat het artikel gloednieuw was, met een nieuwwaarde van 60 euro, verwachtte ik er zeker 40 euro voor te kunnen krijgen (wat in de aanschaf van 2 voor de prijs van 1 was ingecalculeerd). Vriendin toonde veel interesse voor haar dochter. Puntje bij paaltje heeft ze het voor 30 euro van me overgenomen. Twee andere dingen die ik te koop had staan waren wel leuk voor haar zoon, vond ze, een contactgrilletje voor tosti's en een gloednieuwe blender, die ze voor een tientje van me overnam. Haar schade dus 40 euro, ik blij dat ik weer wat kwijt was. Maar later ging ging ik me schamen. Dat ding van 30 euro, daar sta ik nog helemaal achter, maar dat ik haar een tientje heb laten betalen voor die andere twee dingen, die hier al geruime tijd stonden, dat zit me helemaal niet lekker. Voornemen: Volgende keer dat ze hier is, krijgt ze van mij dikke verontschuldigingen en haar tientje terug.

Dat voorval heeft me een beetje wakker geschud. Zuinig zijn voor mezelf, prima. Als ik bijvoorbeeld droog brood zou willen eten (wat ik niet doe, hoor), moet ik dat helemaal zelf weten, nietwaar? Daar heeft niemand last van. Maar het mag niet ten koste gaan van anderen.

Afgelopen week had ik mijn vier rotanstoelen, waar op Marktplaats totaal geen animo voor was, zelf maar weer aan mijn eetafel gezet. De wat modernere stoelen die er stonden werden opgestapeld en dan zou ik die maar proberen te verkopen. Mijn vriend zat 's avonds bij mij op de bank peinzend naar die stoelen te staren. 'Wat wil je daarvoor hebben?' vroeg hij. 'Niets, natuurlijk,' was mijn verbaasde antwoord. Dacht hij nou echt dat ik hem geld zou vragen voor die vier stoelen? Dacht hij zo over mij? Ik voelde me weer een beetje kleiner worden. Mijn stoelen dus naar vriend zijn huis, die daardoor opeens drie rotan stoelen overhad (snappen jullie het nog?). Van de week visite voor zijn verjaardag. Mijn vriend wees blij naar zijn 'nieuwe' stoelen, en meldde dat hij de andere drie dus over had. Nieuwe vriendin van zijn vriend, met een minimumuitkering, had grote belangstelling en komt de stoelen van de week gratis ophalen. Ze nam ook de overdekte kattenbak mee die ik overhad, en een een stapel zakjes natvoer dat mijn kat in de vakantie opeens niet meer bliefde (fijn als je flink voorraad hebt gekocht...). En ik moet zeggen: het geld dat ik nu misliep, woog in de verste verte niet op tegen het tevreden gevoel van 'ik blij, jij blij, iedereen blij'.

Gisteren rondje kringloopwinkels gedaan met mijn vriend, want ik ben opeens besmet met het breivirus en wilde onder andere breipennen en wol zien te scoren. De buit: vier dikke breinaalden en drie bollen hartstikke leuke wol (genoeg voor een sjaal) voor 1 euro. Ik zat wat krap in mijn pannen, dus roestvrijstalen pan met deksel, zo goed als nieuw, meegenomen voor 2,50 euro. En als extraatje nog een zo te zien gloednieuwe lekkere dikke kabeltrui, helemaal naar mijn zin, voor 3,50 euro. Mijn vriend was helemaal happy met een cd van Stan Getz voor 1,50 euro, want die had hij voor 15 euro in de winkel zien liggen en wilde hij dolgraag hebben. En zo is zuinig zijn toch ook wel weer erg leuk. En wanneer wordt zuinigheid gierigheid? Lees het hier: Hilarische gierige acties.