Ik ga het weer eens proberen, vijf dingen per dag weggooien. Dat mogen kleine dingetjes zijn, als het er maar vijf zijn. En nee, lege enveloppen, oud papier en lege flessen tellen niet mee...
Ik ben een notoire bewaarder. Omdat ik een ruim vierkamerappartement heb, met ook nog eens twee schuurtjes, heb ik geen gebrek aan ruimte in huis. Er is een overvloed aan bergruimte, veel inbouwkasten en een grote inloopkast. Ik kan dus in principe bewaren wat ik wil. Maar het gezegde "Een opgeruimd huis, een opgeruimd hoofd" klopt volgens mij wel. Ik word onrustig van al die onnodige spullen. Waarom ben ik zo bewaarderig? Op vakantie kan ik fluitend twee weken door de natuur wandelen met alleen een rugzak om, dan mis ik helemaal niets en voel ik me waanzinnig vrij. Heeft het te maken met een jeugd waarin ik mijn hele hebben en houden weggaf om maar aardig gevonden te worden, en compenseer ik dat nu door bezit te verzamelen? Kan ik dat kleine meisje in mij niet loslaten? Ik doe redelijk makkelijk afstand van spullen als ik daar een ander blij mee kan maken, maar ik kan gewoon niet weggooien. Bij alles denk ik: daar heb ik vast nog wel eens iets aan, of daar kan ik een ander nog wel eens blij mee maken. Herkenbaar voor velen denk ik.
Vandaag ga ik dus weer een nieuwe poging doen tot een opgeruimd huis en hoofd. Vijf dingetjes per dag, hoe moeilijk kan het zijn...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten