Jammer dan

Helaas, ik ben sinds gisteravond niet opeens stinkend rijk. Maar wel een leuke avond gehad voor heel weinig geld, en dat is ook wat waard.

Er valt weinig te vertellen vandaag, want ik heb eigenlijk niet meer gedaan dan werken. Nog steeds geen boodschappen gedaan, volgens mij is het inmiddels een week of langer geleden dat ik voor het laatst in een supermarkt was. Vandaag red ik het nog met kipfilet uit de vriezer, peultjes, ui, paprika, worteltjes en rijst, waarvan ik een gerecht ga maken met een van de MeiAsia wokmixen die ik moet buzzen (zie blog eerder deze week). Het wordt de Indiase boterkipmix of de Chinese zwarte-bonenmix. En misschien de ananasrijst erbij, dat vind ik ook erg smakelijk klinken. Mijn vriend mag natuurlijk meekeuren.

Volgende week woensdag zouden we met onze schilderclub-van-vijf bij een van de meiden gaan eten. Toen zij hoorde dat ik al die mixen moet uitproberen, stelde ze voor dat op die avond te doen. Dat vond ik wel een prima idee, en dan allemaal verplicht met stokjes eten natuurlijk. Gelukkig heb ik daar zelf geen moeite mee, ik eet best graag met stokjes, maar hopelijk zitten er stokjes-eet-beginnelingen bij, dat staat altijd garant voor de nodige hilariteit, vooral wanneer er rijst bij zit die niet genoeg kleeft.

De katten waren vanmiddag tijdens hun tweede buitenkamerse uitje iets onderzoekender. Samen gingen ze de trap af en hebben beneden de gang even doorgesnuffeld. Bij de minste geringste beweging van mij keken ze geschrokken op, ik ben er dus maar even rustig bij gaan zitten. Na een paar minuten was hun dappere bui weer over en vluchtten ze hun vertrouwde kamertje weer in. Volgende week doe ik ook een keer de woonkamerdeur open, maar daar zal ik echt bij moeten blijven, want vooral Sam heeft de neiging om alles om te mikken wat hij tegenkomt. De glazen vazen op de vensterbank berg ik dan maar even op.

Van mijn vriend hoorde ik dat zijn vader morgen uit het ziekenhuis mag en de achttiende pas weer terug hoeft voor controle. Fijn voor hem dat hij weer naar huis mag, en zeker ook voor mijn vriend zijn moeder, die het na ruim zestig jaar huwelijk toch wel heel eenzaam vond zo alleen thuis.