Rollercoaster

Gisterenavond was een rollercoaster van emoties. Net toen we hadden besloten dat de wegen begaanbaar genoeg waren om naar mijn zus en zwager te gaan, kreeg ik van mijn vriend te horen dat zijn vader van negentig met spoed in het ziekenhuis is opgenomen. Hij heeft vocht achter zijn longen en bloed in zijn urine. Er worden nog onderzoeken gedaan, hopelijk horen we vandaag meer, mijn vriend is net met zijn broer naar het ziekenhuis vertrokken.

Omdat ik emoties altijd erg snel oppik en overneem, was ik gisteren de kluts natuurlijk ook meteen kwijt. Mijn vriend is een binnenvetter en geen mens van hoge pieken en diepe dalen (erg prettig voor iemand met zo'n gevoelige antenne als ik), maar gisteravond was hij toch echt van slag. Om hem wat afleiding te geven heb ik hem met een pokertoernooi aan mijn computer gezet, voor hem een goede manier om zijn gedachten te ordenen, en ben zelf beneden tv blijven kijken. Omdat ik al emotioneel was, sloeg alles waar ik naar keek in als kleine bommetjes. Eerst kwam ik bij het programma "Een dubbeltje op zijn kant" terecht. Mensen met een inkomen van ruim 3500 euro per maand die iedere maand 400 euro tekort kwamen, 1100 euro per maand pinden ("Nee, ik heb geen idee waar dat allemaal aan opgaat....." en "Nee, wij kijken eigenlijk nooit naar onze bankafschriften, moesten we misschien maar eens gaan doen") en 14000 euro schuld hadden. Voor 150 euro per maand huurden ze een wasmachine, een flatscreen-tv en een koelkast, dat is dus 1800 euro per jaar! En die mensen worden dus bij het handje genomen en geholpen alsof ze doodzielig zijn. Een schop onder hun kont moeten ze krijgen!! Het is misschien onaardig en onterecht om het te zeggen, maar ik had toch zo het idee dat de intelligentie van deze mensen ietwat beneden peil was. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ze met een paar kleine voor de hand liggende aanpassingen (huurapparaten de deur uit, vast budget van 100 euro per week) 400 euro per maand konden overhouden. En als klap op de vuurpijl kregen ze op het eind ook nog eens een cadeautje van de buurt: een nieuwe wasmachine (hadden ze dat ook gedaan als die cameraploeg er niet bij was geweest?). Schandalig dat zo'n programma dit soort mensen helpt. Laten ze gezinnen helpen die echt in de problemen zitten!

Met haren die recht overeind stonden zapte ik verder en kwam midden in een romantische komedie terecht. Omdat ik Nicholas Cage wel leuk vindt (mijn vader leek als jongeman op hem), ben ik blijven kijken. Maar dát was leuk! Voor wie de film niet heeft gezien: Politieagent heeft in een restaurant geen geld om de serveerster een fooi te geven en belooft haar de helft van de opbrengst als hij wat in de loterij wint. En natuurlijk wint hij 4 miljoen dollar. Eerlijk als hij is, geeft hij de helft van zijn prijs aan de serveerster. Dit tot ongenoegen van zijn hebzuchtige vrouw, die hem uiteindelijk de deur uitgooit en een rechtszaak tegen hem aanspant. Agent en serveerster hebben ondertussen een vriendschap opgebouwd, en een van de dingen die ze doen, is bij de kaartjescontrole van een druk metrostation gaan staan en die dag ieders kaartje te betalen omdat ze toch geld genoeg hebben. Zo leuk. Lang verhaal kort: Agent verliest rechtszaak en moet zijn vrouw het geld geven, serveerster moet het geld terugbetalen waardoor ze het restaurant dat ze met het geld heeft gekocht weer moet verkopen. Agent zoekt serveerster daar op (het tweetal is inmiddels uiteraard verliefd) en ze besluiten dat ze ook zonder geld gelukkig met elkaar kunnen zijn. Dan laten ze een zwerver binnen en geven hem een kop soep. Zwerver blijkt undercover-journalist en zet het verhaal van de barmhartige ex-lottowinnaars in de krant. Gevolg: Busladingen met brieven met geld en cheques van gulle gevers uit het hele land. Opbrengst 600.000 dollar. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Flinterdun verhaaltje natuurlijk, maar ik vond het prachtig en heb zelfs een traantje gelaten. Ach, ik hou nu eenmaal van sprookjes en mijn bui leende zich ervoor.

Daarna keek ik naar "Secret Millionaire USA". Een miljonair gaat met een minimaal bedrag om te spenderen een week undercover in een achterstandsbuurt. Ze zoeken onderdak (kakkerlakken, schimmel, smerig beddengoed) en gaan op zoek naar werk en mensen aan wie ze aan het eind van het programma een totaalbedrag van 100.000 dollar uit eigen zak aanbieden. Soms is zo'n aflevering een aanfluiting, maar meestal komen er mooie dingen uit voort. Wat vooral raakt, is wat de miljonair aan deze ervaring overhoudt. Hun geld verandert het leven van mensen, maar wie vooral veranderen zijn zijzelf. Vaak zeggen ze achteraf dat hun leven voorgoed is veranderd en dat geloof ik ook stellig. Ze zijn overdonderd door de goedheid en gastvrijheid van mensen die zelf helemaal niets hebben en schamen zich vaak kapot dat ze hun rijkdom als zo vanzelfsprekend ervaren. En ze beseffen dat hun wereld helemaal niet zo rijk is als ze dachten. Dit keer werd een meisje met botkanker geholpen, een vrouw die zelf dakloos is geweest en nu anderen helpt, en een vrouw die anderen onderhoudt van haar schamele inkomen, puur uit menslievendheid. Een eye-opener, al kun je je bedenkingen hebben over dit soort programma's die worden gemaakt over de ruggen van andermans leed. Aan de andere kant wordt iedereen er beter van, en dat rechtvaardigt het weer een beetje. En dan moet ik er toch weer even aan denken wat ik zelf allemaal voor mensen had kunnen doen als ik vorig jaar het aanbod van mijn toenmalige miljonairsvriendje (lang verhaal dat hier niet thuishoort) had aangenomen om een creditcard van hem aan te nemen, waar ik alles mee mocht doen wat ik wilde...

Affijn, ook dat programma was ook weer goed voor de nodige tranen, dus ik kon mijn emoties even goed kwijt. Tijdens de vele reclames natuurlijk even naar boven om vriend te knuffelen en van een drankje te voorzien.

Vanochtend kon mijn vriend de sleutel van zijn nieuwe huisje ophalen en het huurcontract tekenen. Wat een mooi moment moest zijn, werd natuurlijk overschaduwd door het verdriet over zijn vader. Hij ziet het somber in en is ervan overtuigd dat zijn vader het ziekenhuis niet meer uitkomt. Normaal gesproken ben ik van de zon die achter de wolken schijnt, maar nu heb ik hem zijn sombere gevoel maar gegund en heb niet geprobeerd hem ervan te overtuigen dat het allemaal wel goedkomt, want misschien is dat wel niet zo. Eerst maar eens afwachten wat ze in het ziekenhuis zeggen.

Ondertussen komt er weinig uit mijn handen, zo vol zit mijn hoofd. Nou ja, first things first zal ik maar zeggen. Er zijn belangrijkere dingen dan werk.