Ik heb net even de aflevering van afgelopen vrijdag van House bekeken, een ziekenhuisserie met de onvolprezen Hugh Laurie. In deze aflevering is de vrouw van een van de artsen na een busongeluk zo ernstig ziek dat er niets meer voor haar kan worden gedaan. Lang verhaal kort: Ze wordt dus opgegeven en ligt in een soort kunstmatige coma. Zelf weet ze niets van wat er gebeurd is. Nu krijgt haar man de optie aangeboden om haar nog één keer te wekken om haar te kunnen vertellen dat hij van haar houdt. Dat houdt dus wel in dat de vrouw, die niet beseft dat ze doodgaat omdat ze niet bij bewustzijn is, te horen krijgt dat ze weldra zal overlijden. De man kiest voor deze optie en zo geschiedt het. Heftig!
En het is misschien raar, maar dat morele dilemma blijft maar door mijn hoofd spoken. Wat zou ík in zo'n geval doen? Zou ik mijn stervende geliefde nog één keer willen aankijken om te kunnen zeggen dat ik van hem hou, en om hem te horen zeggen dat hij van mij houdt, terwijl ik hem tegelijkertijd moet vertellen dat hij doodgaat, terwijl hij dat anders niet zou hebben geweten en rustig zou zijn ingeslapen? Is het niet vreselijk egoïstisch om dat iemand van wie je houdt aan te doen. Grijp je zo'n laatste kans aan? En zou je niet vreselijke spijt krijgen als je het niet deed? En andersom: Zou ik gewekt willen worden uit de gezegende vergetelheid van een coma om te horen dat ik doodga, alleen om mijn lief nog één keer te kunnen zien en afscheid te kunnen nemen? Ik weet het echt niet. Heb jij daar een gevoel of idee over? Of ben je zo nuchter dat je hier niet eens over gaat nadenken?
Dat dit soort dingen me nogal aangrijpen, al is het maar zo'n stomme tv-serie, heeft natuurlijk alles te maken met het bericht van een paar weken geleden dat een vriend ernstige maagkanker heeft. Op een of andere manier blijft dat bij alles wat ik doe op de achtergrond aanwezig. Ik ken hem al zo'n twintig jaar en hij is van mijn eigen leeftijd, dat maakt het zo onwerkelijk.
Ik heb in ieder geval flink zitten snotteren bij die aflevering van House, dat luchtte eigenlijk wel een beetje op.
Die serie vind ik ook zo leuk om te kijken. Nu heb ik deze aflevering niet gezien. Zelf zou ik mijn man niet wekken om afscheid te nemen, vooral niet met die boodschap erbij. Dan kan ik beter nu eens een extra knuffel geven.
BeantwoordenVerwijderenJij kan toch ook bijpraten en afscheid nemen van je vriend? Daar heeft hij vast veel steun aan.
groetjes,
Pien
Hallo,
BeantwoordenVerwijderenIk heb hier niet naar gekeken maar snap dat je het een dilemma vindt, zou ik ook vinden. Zoiets heb ik jaren geleden al eens gehoord, een man overleed en toen zei z'n vrouw dat ze eigenlijk niet eens wist of hij wel van haar hield, dat spraken ze nooit uit. Vanaf toen zeg ik vaak tegen m'n man dat ik stapel op hem ben, en ik laat het m'n volwassen kinderen en aanhang ook vaak weten. Als er dan onverwacht iemand overlijdt weten we in elk geval dat er veel van hem/haar gehouden is. Lisa
Zelf heb ik die aflevering niet gezien. Het is moeilijk. Aan de ene kant zou ik hem dat verdriet, weten dat hij dood gaat, niet aan willen doen. Aan de andere kant ontneem ik hem dan ook de kans om afscheid van mij te nemen. Het is echt iets wat je niet zomaar kan beslissen.
BeantwoordenVerwijderenPas geleden een aflevering gezien van grey's anatomy. Twee mensen die door een trein ongeluk aan dezelfde paal gespietst zaten. Artsen konden er maar eentje redden. De ander zou zeker overlijden. Hefig allemaal. Tv-series en toch ... wat zou jij doen?
Ik heb het vorig jaar meegemaakt (gelukkig niet mijn man) maar wel iemand die mij zeer aan het hart lag en nog ligt maar hem nooit heb kunnen vertellen dat ik ontzettend van hem gehouden heb.. natuurlijk wist hij dit wel maar we spraken dit nooit tegen elkaar uit.
BeantwoordenVerwijderenHad ik hem nog maar 1x kunnen spreken hem het kunnen vertellen ik had er zo 10 jaar van mijn leven voor opgegeven..
Het nu neer schrijven is heel moeilijk maar als ik die kans had gehad dan had ik het met 2 handen aangegrepen.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenHet is zooo belangrijk dat je NU laat weten hoeveel je voelt voor de mensen die dicht bij staan. Nu kan je het zeggen, straks niet meer.
BeantwoordenVerwijderenIn de tv serie is er dan het 'geluk' dat je nog een kans krijgt om het te zeggen, in het echte leven krijg je zo'n kans niet vaak.
En als je dan toch open naar elkaar bent, bespreek dan ook wat je wensen zijn wanneer je aan de beademing ligt of een kasplantje dreigt te worden. Je hoopt het nooit mee te maken, maar het geeft rust wanneer je weet wat de ander wil, wanneer het toch zover komt. Zet het desnoods op papier.
Ik spreek jammer genoeg uit eigen ervaring, maar het zijn wel leerzame lessen geweest...
Roos zei,
BeantwoordenVerwijderenWe hebben met mijn vader een soort gelijk dilemma gehad.
Hij heeft nadat hij uit zijn kunstmatige slaap werd gehaald nog een aantal weken geleefd.
Met veel pijn,een maagsonde en een infuus etc. We hebben hem thuis gehaald en mbv de thuis zorg en een verpleegkundige s nachts verzorgd.
Mijn vader was ondanks alle ellende blij dat hij deze kans nog kreeg om van iedereen afscheid te nemen.Hij zei ik weet dat het anders niet had gemist ,maar ik vind dit een waardevolle tijd.
Met al onze liefde hebben we hem verzorgd en wat hebben we hem gemist!Na 14 jaar zijn de scherpe kantjes eraf .Mijn vader voorspelde dat toen al.Jullie leven gaat door en geniet van elkaar en jullie kinderen.
Ik kon dat toen moeilijk geloven maar ook daarin had hij gelijk.
Achteraf denk ik weleens wat was beter geweest ...Zo afscheid nemen of voorgoed inslapen.
met groet Roos
Pff, dat is een moeilijke zeg... Als ik de comments zo lees is het afscheid nemen het geloof ik wel waard.
BeantwoordenVerwijderenRoos,
BeantwoordenVerwijderenWij hadden ook een soortgelijk dilemma. Maar vóór mijn vader in coma werd gebracht, had hij al aangegeven dat hij alleen wakker gemaakt wilde worden als hij beter zou kunnen worden. We wisten nl. niet wat er aan de hand was met hem. En dan heb je het volgende dilemma: ga je echt afscheid van iemand nemen - of niet. Bij ons was het allemaal zo onverwacht en ook zo onzeker, dat we het niet durfde. Niemand dorst uit te spreken: wat als dit écht fout gaat. Achteraf heb ik enorme spijt, want we kregen maar een half uurtje en bleven in een soort van paniek maar over stomme ditjes en datjes keuvelen. Ruzie krijgen met broers en zussen op het moment dat je wel wat wil zeggen, en dus maar je mond houden om dit 'eventuele' laatste samenzijn niet te verpesten. Onderwijl die verdomde klok in de gaten houden, die zo ontzettend snel tikte. Je niet voor kunnen stellen dat die sterke en grote man echt ziek zou kunnen zijn, dat was hij nog nooit geweest.
Spijt als haren op mijn hoofd dat ik hem niet gezegd heb hoeveel ik van hem houd, dat ik hem echt nog niet kon missen (ik was nog redelijk jong). Als je het allemaal nog een keer mocht overdoen.....
Jantiena