Ik werd toch wel even stil bij het lezen van de zeer persoonlijke reacties op mijn vorige blogje. Wat wel duidelijk wordt, is dat je de mensen om wie je geeft moet laten weten dat je van ze houdt zolang het nog kan. Ik ben daar trouwens een half jaartje geleden al mee begonnen. Tegen mijn ouders (wat bij ons helemaal niet gebruikelijk is), tegen mijn zus, tegen mijn beste vriendin. En de reacties daarop zijn hartverwarmend. Soms even lichte verwarring, maar dan een soort bevrijdend: "Ik ook van jou, meis." Er gaat bijna geen dag voorbij dat mijn vriend niet iets dergelijks tegen mij zegt en ik tegen hem. En niet uit automatisme, maar omdat we het menen. Een conclusie van het dilemma zou dus kunnen zijn:
Wacht niet tot het te laat is. Laat je hart eens wat vaker spreken. Zet je gedachten en gevoelens om in woorden en zeg eens tegen de mensen die belangrijk voor je zijn dat je van ze houdt en dat je blij met ze bent! Ook tegen diegenen van wie je bang bent dat ze het misschien "gek" zullen vinden. Hun reactie zou je nog wel eens kunnen verrassen...
Hallo, het is inderdaad heel belangrijk om
BeantwoordenVerwijderenje hart eens wat vaker te laten spreken....
Wij spreken spijtig genoeg uit ervaring..
Mijn lievelingsschoonbroer is plots overleden
vier dagen na het communiefeest van mijn
dochter. Ik was zo moe van al het geregel
ivm. het feest dat ik niet mee naar de deur
gelopen ben om afscheid te nemen..
Ik zie hem nog zwaaien en zeggen blijf maar rustig zitten, ik weet de weg immers wel..
Dat zal ik mijn heel leven niet vergeten,waarom
ben ik toen niet meegegaan naar de deur? Het
klinkt misschien belachelijk maar het is de laatste keer dat we hem levend zagen...en daar
heb ik nog altijd spijt van....
Hij kwam drie keer per week langs ....wat missen
we die bezoekjes...
liefs Greet
Dat zelfde heb ik ook, de dag dat mijn vader stierf er was iets waar hij hulp bij vroeg ik had geen tijd dus ging mijn man.. paar uur later was het zo maar opeens over.
BeantwoordenVerwijderenHij wist ik van hem hield wij waren een twee-eenheid maar ik heb het hem nooit verteld.
Van mijn vader heb ik nog afscheid kunnen nemen in het ziekenhuis. Mijn moeder leeft nog maar we hebben geen band met elkaar omdat zij die niet wil. Dus ik zorg op de achtergrond voor haar en hoop dat ze daarmee mijn liefde voor haar voelt. Als we in gesprek zijn dan wordt het ruzie omdat ze in mij mijn vader ziet waar ze van gescheiden is en dan begint de herrie.
BeantwoordenVerwijderenIk heb het haar vergeven en geaccepteerd. Zo af en toe zie ik haar met feestdagen bij mijn broer en ik denk dat ik het maximale bereikt heb.
Daar mag ik dan nog blij mee zijn.
Pien
Wauw, wat knap Pien!!!! Mijn moeder wil ook geen band met ons maar ik ben eerlijk gezegd tegenwoordig meestal wel blij dat ze ook helemaal uit beeld is (haar eigen keuze/egoïsme) anders zou ik het nog veel moeilijker vinden. Ik weet niet waar ze is, ik wil ook geen contact meer met haar, voor mij is het boek gesloten, er zijn te veel onvergetelijke en onvergeeflijke dingen gebeurd maar ik hou nog wel van haar. Ik denk nu dat onze manier van om elkaar geven is om elkaar met rust laten. Zij kan in haar fantasiewereld blijven leven en wordt niet geconfronteerd met de werkelijkheid, waardoor zij een bepaalde rust heeft die ik haar dan maar gun omdat het niet anders is. Ik wordt niet meer geconfronteerd met die fantasiewereld waardoor ze verschrikkelijke dingen zegt en doet en mijn leven overhoop haalt. Het is goed zo, voor ons allebei. Zo zeggen wij "ik geef om je"...
BeantwoordenVerwijderen