Even een teken van leven

Ik laat het de laatste tijd erg afweten op mijn blog, maar mijn hoofd staat er gewoon niet naar. Bovendien wil ik niet alleen klaagblogs schrijven, daar zitten jullie ook niet op te wachten, en daar is mijn blog ook niet voor bedoeld. Toch nog even snel de stand van zaken tot nu toe, voor al die lieve lezers die meeleven. Wie hier geen boodschap aan heeft (wat ik me echt ook goed kan voorstellen), scrollt maar even door naar de volgende alinea.

Het waren geen leuke weken, en de komende weken worden ook nog zwaar, alles drukt als lood op mijn schouders. Mijn moeder ligt nog in het ziekenhuis en gaat dinsdag naar een revalidatiekliniek, het is onzeker hoe lang ze daar moet blijven. Het geopereerde been blijft heel erg dik, en omdat haar linkerbeen al van jongs af aan verlamd is, zit lopen er voorlopig nog niet erg in. Mijn vader van 91 is dus al ruim twee weken alleen thuis, en dat is op dit moment ons grootste zorgenkindje. Wij (mijn broer, mijn zus en ik) denken namelijk dat hij veel te weinig eet, en dat is funest voor een volwassen man die dik onder de 50 kilo weegt. We slepen van alles aan waarvan we weten dat hij er altijd gek op was, maar we kunnen het hem niet opdringen. Hij vindt nu al dat we zeuren... Hij wil ook absoluut zijn huis niet uit. Mijn zus, broer en ik vormen gelukkig een goed mantelzorgteam, we wisselen de bezoekjes aan het ziekenhuis en mijn vader af, en bellen en skypen ons onderling suf. Dat vind ik vooral van mijn zus heel stoer, want ze is dinsdag geopereerd en er is weefsel rond de plek waar de tumor zat weggehaald, plus een lymfeklier in haar oksel. Dinsdag krijgt ze te horen of er nog meer is gevonden. Zelf is ze er heel positief over, volgens haar is alles gewoon goed. Zo probeer ik dus ook te denken, maar dat lukt niet altijd even goed. Nog even doorbijten en duimen dus. De moeder van mijn vriend (die een paar maanden terug een beroerte kreeg) kan nu ook geen vast voedsel meer eten, en ze is heel verbitterd aan het worden, want geestelijk is ze goed bij, dus ze beseft precies wat er aan de hand is. Zijn vader redt zich gelukkig wel goed, maar hij mist zijn vrouw vreselijk, en zij hem, hartverscheurend om te zien. Mijn vriend, een binnenvetter, krijgt nu last van rare lichamelijke klachten (al een week een irritante piep in zijn oren, hoofdpijn, overgeven), wat natuurlijk helemaal niet zo vreemd is. Zelfs in de dagen rond oud en nieuw, toen we in een hotel op de Veluwe zaten, konden we ons allebei niet echt goed ontspannen. Ik voel het ook aan mijn lichaam, pijnlijke schouders en nek, maagpijn en een voortdurend nerveus knagend gevoel. Als mijn zus van de week goed nieuws krijgt, zal dat een hoop spanning wegnemen, en dan kunnen we ons op mijn vader gaan concentreren.

Verder heb ik eigenlijk niet echt veel leuks te vertellen. Ik ben of thuis, of onderweg van of naar Amsterdam, ik werk veel (waar ik me nu maar op stort om niet te hoeven nadenken), en tussendoor vermaak ik met een nieuwe ontdekking: Farmville. Dat is een online spel waarin je een lapje grond krijgt dat je moet gaan verbouwen. Daar krijg je dan weer virtueel geld voor, waarvoor je van alles kunt kopen, zoals dieren, landbouwwerktuigen, gebouwtjes. Je kunt het inrichten zoals je zelf wilt, ik vind het erg leuk. Van buren (je burenkring breid je via vrienden en via Facebook uit) krijg je cadeautjes die je op je farm kunt gebruiken. Er komt natuurlijk nog veel meer bij kijken, maar daar zal ik jullie niet mee vervelen. Het is goede afleiding en het kost helemaal niets. Zijn er toevallig Farmvillers onder de lezers hier?

Met de financiën gaat het goed. Dat is dan weer het voordeel van veel thuis zitten en geen zin hebben om uit te gaan of iets te kopen. Alleen aan benzine geef ik wat meer uit door het heen en weer rijden naar Amsterdam, en aan boodschappen voor mijn vader en dingen die mijn moeder in het ziekenhuis nodig heeft. Maar dat is geld dat ik met liefde uitgeef, en waar ik niet op zal beknibbelen. Mijn noodgevallenbuffer (voor het geval ik door wat voor reden ook een tijdje niet zou kunnen werken) is nu 6000 euro, dat gaat dus echt de goede kant op. Ik ben weer met opdrachten bezig, dus ook voor de komende maanden hoef ik me om geld geen zorgen te maken. Wel loop ik al de hele week te denken aan een redelijk grote uitgave. Door de pijn in mijn nek en schouders, die ik al heel lang heb en die werkgerelateerd is, en omdat ook mijn vriend door 35 jaar steigerbouw versleten schoudergewrichten heeft en voortdurend pijn heeft, ben ik gaan nadenken over de aanschaf van een 1-persoons infraroodsauna. Dat schijnt ontzettend goed te zijn voor spieren en gewrichten, en voor het afvoeren van afvalstoffen (maar over dat laatste zijn niet alle onderzoeken het eens). En juist in deze koude winter heb ik zo'n vreselijke behoefte aan warmte. Jullie willen niet weten hoeveel hout ik verstook! De meteropnemer die van de week langskwam om de gasstand op te nemen zei trouwens: U hebt een bijzonder laag verbruik! Kijk, dat hoor ik graag, dat deed me dan wel weer even goed, al vertelde hij me natuurlijk niets nieuws.

Ik besef dat ik erg hakopdetakkerig ben, maar dat is een afspiegeling van hoe mijn hoofd op dit moment werkt. Vanochtend had ik voor het eerst in weken weer wat energie om wat in huis te doen, want ook dat heb ik erg laten versloffen. Straks nog even stofzuigen en dan weer aan het werk met mijn leuke nieuwe opdracht.

Ik heb deze hele week geen blog gelezen, dus ik hoop dat het goed met jullie allemaal gaat. Misschien lees ik vanavond nog even wat bij. Ik hoop zelf ook weer af en toe wat te schrijven, en dan hopelijk alleen nog maar positieve dingen! Duimen jullie mee dat de uitslag van mijn zus goed is?