Pagina's

dinsdag 30 augustus 2011

Lamgeslagen

Mijn neef heeft dus inderdaad de erfelijke hersenaandoening. Het is geen verrassing, want waarom krijgt iemand van 36 anders onverklaarbare infarcten wanneer er zoiets in de familie zit? Maar toch hoop je op een wondertje... die het laatste half jaar bedroevend weinig gebeuren. Het kan nog heel lang goed gaan met hem en hij neemt het leven nu zoals het komt, maar hij loopt wel met een tijdbommetje in zijn hoofd.

En dan de druppel die voor mij de toch al tot de rand toe gevulde emmer deed overlopen. Een van mijn ouwe kattenmannen was vorige week opeens duidelijk zichzelf niet. Lusteloos, weinig eten. Dus naar de dierenarts die onmiddellijk zei dat er veel mis was met mijn kattenkind, want hij voelde van alles in zijn buik. Vrijdag een buikecho laten maken en het is goed mis. Zolang hij zich redelijk lijkt te voelen zag zowel de dierenarts als de radioloog geen directe noodzaak om hem nu al te laten inslapen, maar mij vreet het weg van binnen. Ik heb gejankt en gevloekt, slaap al een week op de bank om bij hem in de buurt te zijn, en weet dat ik voor die vreselijke beslissing sta waar ieder liefhebbend baasje helaas vaak ooit voor komt te staan. Volgens de dierenarts heeft hij, onder meer dankzij de pijnstiller die hij elke ochtend krijgt, waarschijnlijk geen pijn, en zo komt hij ook niet over. Hij voelt zich alleen waarschijnlijk rot. Tot gisteren at hij nog wat rosbief en likte hij de saus nog van de brokjes, vandaag haalt hij ook daar zijn neus voor op. Mijn hart breekt als ik naar hem kijk, lijdzaam op zijn hoekje op de bank, af en toe even buiten een frisse neus halen, wat water drinken en keurig op de bak, en dan weer terug naar zijn plekje. Knuffels wil hij niet, hij wil rust, en dat mag, al vind ik het moeilijk. Ik ben afscheid aan het nemen, maar ik ga hem zo vreselijk missen. Het afgelopen rotjaar hebben mijn kattenmannen me op de been gehouden, van het eerste goedemorgenmiauwtje wanneer ik 's morgens mijn ogen opendeed tot aan de trustenknuffel voor het slapen gaan. En straks is hij er niet meer. Ik ben lamgeslagen.

9 opmerkingen:

  1. Verschrikkelijk nieuws zeg!

    En wat betreft kattenkind, ik leef met je mee. Ik heb zelf 2 poezemeisjes en ik moet er niet aan denken dat ik 1 van hun beiden zou moeten missen!!

    Dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ach meis, je krijgt 't ook wel weer voor je kiezen hè? Heul veul sterkte en een dikke knuffel, groet

    BeantwoordenVerwijderen
  3. o wat naar voor je, wat een afschuwelijk nieuws om te verwerken en de kat, ja ik weet wat je voelt, heb het zelf al 3 keer meegemaakt, het afscheid nemen en de beslissing nemen, ik wens je veel sterkte en wijsheid!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. He, wat rottig nu allemaal... heel veel sterkte ermee!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Een ramp komt nooit alleen, lijkt wel. Dat van die erfelijke ziekte is al heftig en dan ook nog zo'n kattenvriendje dat steeds zieker wordt. Het is gewoon erg verdrietig allemaal. Ik wens je veel sterkte en geef je een virtuele hug, huil maar, af en toe.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik wens je heel veel sterkte. Want er komt zo veel op je af dit afgelopen jaar.Groeten Izerina

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat een rotsituaties allemaal. Ik zou ook gek van ellende worden met al die narigheden. Ik kan alleen maar met je meeleven en je veel sterkte wensen. Gr. LZG

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een opeenstapeling van slecht nieuws voor je!!! Ik leef met je mee.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Het zit je ook echt niet mee! Vreselijk voor je, sterkte!
    Ik ben inmiddels ook een blog gestart bij Blogger. Klik voor de weblog op bijgaande link.

    BeantwoordenVerwijderen