Pagina's

maandag 15 augustus 2011

Terug van te kort weggeweest

De geplande twee weken Tsjechië werden er helaas maar één. Het bleef zulk troosteloos, deprimerend miezerweer dat we er na een week de brui aan hebben gegeven en in één ruk door naar huis zijn gereden. Thuiskomen vind ik altijd heerlijk, maar na twee dagen thuis heb ik nu toch wel een lichte somberdip. Omdat we niet konden kamperen en ook niet de lange wandeltochten konden maken die we voor ogen hadden, verbleven we in pensionnetjes en hotelletjes, en hebben we heel wat kilometers gemaakt om plekjes te zoeken waar het ook met regenachtig weer goed toeven is. Hapje hier, drankje daar, nog maar een kopje koffie op een overdekt terras. En dat is slecht voor de centen, zelfs in het goedkope Tsjechië. Het geld vloog erdoor. En toen we op een ochtend de voordeur van een hooggelegen hotelletje uitstapten en op de daar hangende thermometer zagen dat het 9 graden was, was de maat eigenlijk al zo'n beetje vol. We hebben welgeteld twee wandelingen gemaakt, waarvan eentje in de miezerregen. Alle kampeerspullen zijn ongebruikt weer weggestopt op de zolder van mijn vriend. We hebben het best gezellig gehad samen, hoor, maar op een gegeven moment is de rek er gewoon uit, en gelukkig waren we het daar snel over eens. Het moet niet armoedig worden terwijl je thuis in feite alles hebt wat je hartje begeert.

Nu dus weer thuis, met twee superknuffelige katten die ons duidelijk gemist hebben, dat is dan wel weer leuk. Van de week maar een duinwandeling maken als het hier tenminste nog even droog blijft. De weersverwachting was hoopvol, maar als ik het nu zo bekijk gaat ook dat aardig tegenvallen.

Morgen met mijn moeder, mijn broer en mijn zus een urn uitzoeken voor de as van mijn vader. Heel bizar, maar het moet een keer gebeuren, want ook dat moeten we kunnen afsluiten. En dat op mijn verjaardag, die ik overigens niet vier, geen zin in. Ik heb niet zoveel met verjaardagen, ik vind het vaak een hoop heisa, en deze tijd van het jaar zijn veel vrienden en vriendinnen vaak nog op vakantie. Wie toch wil langskomen is van harte welkom, zo niet, dan niet. Ik zie het wel. Ik zorg in ieder geval dat ik wat hapjes en drankjes in huis heb.

Tijdens mijn vakantie is de opdrachtgever die maar niet wilde betalen eindelijk over de brug gekomen, dus dat was een opluchting toen ik thuiskwam. Ik zag erg op tegen een officiële procedure met ingebrekestellingen en dreigen met een incassobureau. Dan zou de band met deze uitgever definitief zijn verbroken, en dat zou ik toch jammer vinden. Ik heb begrepen dat daar een personeelswisseling op de boekhoudafdeling heeft plaatsgevonden en dat er iemand op staande voet is ontslagen omdat hij er een puinhoop van maakte. Dat geeft nog enige hoop voor de toekomst. Of ik nog eens een opdracht voor deze uitgever zal aannemen weet ik nog niet, maar er volgt nog een laatste deel van de serie waarvan ik deel drie heb vertaald, en eigenlijk zou ik dat wel heel graag willen vertalen. Maar eerst mijn huidige opdracht. Ik heb mezelf nog een paar dagen vrij gegeven, omdat ik deze week onder andere omstandigheden toch nog op vakantie zou zijn geweest, en dan weer hopelijk met veel goede moed aan de slag. Maar nu even niet!

Met de neef over wie ik eerder schreef gaat het niet zo goed. Er is namelijk veel meer aan de hand dan de lichte beroerte die hij heeft gehad (en volgens de scan al eerder heeft gehad). Aan zijn moeders kant heerst namelijk een zeldzame erfelijke hersenaandoening die niet te genezen is. In Leiden wordt nu onderzocht of hij daar ook aan lijdt, wat natuurlijk vrij waarschijnlijk is. Heeft hij die aandoening dan betekent dat kortgezegd dat hij een grote kans op meer beroertes heeft, en ook dementie en een mensonterend einde horen bij het vreselijke ziektebeeld. Dat kan allemaal nog jaren duren, maar het is een grimmig vooruitzicht. Het is nu tegen beter weten in hopen en duimen dat hij dat niet heeft. Hij is afwisselend somber, opstandig en berustend, allemaal heel begrijpelijk. De uitslag krijgt hij pas half september. Dit alles betekent ook dat zijn zus het kan hebben, maar zij wil niet laten onderzoeken of ze het heeft. Zet me wel aan het denken. Zou ik zoiets willen weten? Zou ik gaan leven alsof iedere dag mijn laatste zou kunnen zijn? En zou ik dat nu eigenlijk ook niet al moeten doen? Want je hebt er toch geen idee van wat er allemaal in je lichaam gebeurt waar je geen weet van hebt. Pluk de dag. We weten het allemaal wel, maar de uitvoering daarvan blijkt in de praktijk toch verdraaid lastig. Toch maar proberen de somberdip te verdrijven en naar buiten te gaan, want.... de zon schijnt! Ik ga dus maar eens proberen nog wat van deze dag te plukken...

5 opmerkingen:

  1. Ach in heul Europa (noordelijk deel dan is 't petweer maw buurmans leed ...
    Alvast wel gefeliciteerd met je verjaardag al vier je 'm niet.
    Wat een spannende tijd voor je neef zeg, sterkte.
    Groet

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Toch alvast gefeliciteerd met je verjaardag. En dat je er niet zo veel mee hebt... heel herkenbaar vind ik dat. Fijne dag! Hopelijk zitten we vandaag nog even lekker in de zon....

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat jammer van je vakantie. Probeer hier te genieten van de zon,als die er is. Want sombere wolken aan de lucht en in je ziel is dubbel op. Groeten Izerina

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik had je al een tijdje gemist! Fijn dat je er weer bent. Jammer dat je vakantie min of meer in het water gevallen is. Het zou vandaag en morgen zeer acceptabel zomerweer worden, dus probeer ervan te genieten. Ook gefeliciteerd met je verjaardag. Mijn oudste dochter is 22 augustus jarig, en ook mijn ouders waren altijd in de zomervakantie jarig, ik herken dat wel. Ik ben zelf op 6 december jarig, ook zo'n niet inspirerende dag, zeker als de kinderen jong zijn, ik sla regelmatig een jaartje over.
    Groetjes en verjaardagsknuffels van Zuinigaan

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Vervelend om zo om je geld te moeten smeken! Dat lijkt mij ook erg onprettig.

    BeantwoordenVerwijderen