Drie keer schrikken

Maar uiteindelijk liep alles goed af. Vanmorgen ging de bel. Voor de deur stond een mevrouw met een zorgelijke blik die zei dat ze onder mij werkte (ik woon boven een winkel) en dat ze lekkage midden in de winkel hadden, het druppelde gestaag en het plafond zakte volgens haar al door. Ik had onmiddellijk visioenen van een opengebroken terras en vloer en de schrik sloeg me om het hart. De mevrouw beaamde wel dat het vreemd was omdat er bij mij helemaal niets aan de hand was. Ik had mijn wasmachine niet aan, er stonden geen kranen open, mijn terras vertoonde geen plassen en ook binnen was alles droog. De mevrouw ging weer naar beneden om iemand te bellen en ik beverig naar binnen. Toen drong langzaam tot me door dat ik die mevrouw niet kende. In de zaak onder mij werken allemaal jonge meiden en die dacht ik toch wel allemaal te kennen. En toen daagde er iets. Die mevrouw was vast van de winkel ernaast! Dus ik naar beneden. In de zaak onder mij keken ze me inderdaad vreemd aan. Nee hoor, wij hebben geen lekkage. In de winkel ernaast zag ik de mevrouw die bij me had aangebeld. Hoe erg ik het ook voor haar vond, toch slaakte ik een zucht van opluchting. De lekkage komt niet bij mij vandaan. Geen opengebroken vloeren en toestanden dus. Pffff.....

Daarna met vriend in de auto op kringlooptocht. Onderweg sorteerde een auto rechts voor, maar net toen ik erlangs wilde rijden besloot hij dat hij toch maar helemaal de andere kant op wilde en gooide zijn auto pontificaal voor de mijne. Oké, ik weet nu in ieder geval dat er met mijn reactievermogen nog niets mis is. Met piepende remmen lukte het me om hem niet te raken en nog tegelijkertijd te toeteren ook (en dat voor iemand die een bloedhekel aan toeterende auto's heeft). Het scheelde echt maar een paar centimeter en mijn hart zat in mijn keel. De andere auto was intussen gekeerd en verder gereden. Ik vraag me dan wel eens af of zo iemand eigenlijk wel heeft gemerkt wat hij veroorzaakt heeft. Ik had nog geluk dat de auto achter me niet bovenop me zat. Pffff.....

Even door een winkelstraat om iets voor vriend te kopen. Ik grijp in mijn broekzak naar de vijftig euro die ik daarin heb gestopt... niets. Net wanneer ik mijn hart weer omhoog voel komen bedenk ik dat ik het briefje op het laatst toch maar in mijn tasje heb gedaan om het niet uit mijn zak te kunnen verliezen. Pfffff.....

En omdat ik het gevoel had best wel wat dansjes te zijn ontsprongen. gaf ik mijn wie-dan-leeft-wie-dan-zorgt-duiveltje even de vrijheid en heb vriend en mezelf getrakteerd op een superlekker broodje met koffie in een cafetaria.

Toen ik bij de kringloop een prachtige waterketel (het oude keteltje van vorige week bleek toch wat klein en iel), twee mooie glazen vazen - één vaas in huis bleek echt te weinig - en twee leuke leren (!) rokjes vond, schrok ik alleen nog van de lage prijs: een tientje voor alles bij elkaar. Al met al heb ik voor mijn doen best veel geld uitgegeven, maar voor mijn gevoel heb ik heel, heel veel geld bespaard...