Maatje

Een tijdje geleden schreef ik dat ik me had aangemeld als vrijwilligster voor het zogeheten Maatjesproject. Gisteren was het kennismakingsgesprek met mijn toekomstige Maatje. Ik was er best zenuwachtig over, want wat doe je als je het gevoel hebt dat het helemaal niet klikt of als je geen gesprek gaande kunt houden. Gelukkig was de begeleider van het project bij het gesprek aanwezig. Mijn Maatje is dus een 35-jarige man die vier jaar geleden een hersenbloeding heeft gehad. Omdat hij behalve een man ook van Turkse afkomst is, was een van mijn eerste vragen of hij niet liever een man als Maatje had gehad, maar dat maakte hem niet uit, als hij maar weer onder de mensen kwam. "En als ze niet bijt", zei hij vervolgens zijdelings tegen de projectbegeleider. Ah, mooi zo, enig gevoel voor humor is hem dus niet vreemd, dat lucht op. Hij praat langzaam en zacht, met pauzes tussen zijn zinnen, alsof zijn mond soms even moet wachten tot zijn hersenen de informatie hebben doorgegeven. Hij kan inmiddels ook weer redelijk lopen, ook al zeiden de artsen vier jaar geleden dat hij dat waarschijnlijk nooit meer zou kunnen. Nou, die heeft hij mooi in hun hemd gezet. Wat me opviel was dat hij er wat slonzig bijliep, in een oud baseballjack en een camouflagebroek. Een van de uitstapjes zou dus wat mij betreft een bezoek aan een paar kledingwinkels kunnen zijn. Onze eerste afspraak staat voor volgende week zondag. Mijn voorstel wordt om later in de middag, wanneer de ergste drukte voorbij is, een uurtje naar de Zwarte Markt te gaan. Wat de vervolgafspraken betreft pijnig ik mijn hersenen al om leuke dingen te verzinnen. Ideeën zijn welkom.