Pagina's

maandag 2 november 2009

Ontroering en de geur van mandarijnen


Bij thuiskomst van het boodschappen doen haalde ik de post uit de brievenbus en herkende onmiddellijk het handschrift van mijn moeder op een envelop. Een kaartje van mijn moeder? Ben ik mijn eigen verjaardag vergeten? Waarom zou ze anders een kaartje sturen. Bij ons thuis deden we vroeger nooit aan je emoties tonen of zichtbare uitingen van affectie. Mijn moeder had altijd pijn en mijn vader heeft van nature een nogal depressief karakter. Ben ik juist daarom zo extravert en mensgericht, om niet te zijn zoals zij? Begrijp me niet verkeerd, mijn ouders hebben ons altijd goed verzorgd, we kwamen nooit iets tekort, ook aandacht niet. Maar het ging dus wel allemaal van de nuchtere.

En nu dus dat kaartje. Totaal onvoorbereid op mijn eigen reactie maak ik de envelop open. Een mooi kaartje met bloemetjes en Hartelijk Bedankt erop. Ik vouw de kaart open en lees de gedrukte tekst: De kleine dingen in het leven dragen bij aan het grote geluk. Met daarbij in het handschrift van mijn moeder: "Lieve kind, bedankt voor alle hulp, pa en ma." En toen stroomden de tranen zomaar opeens over mijn wangen (nu weer trouwens). Waarom? Wat raakt en ontroert me zo aan dat ene zinnetje? Is het een gevoel van erkenning, een gevoel van gewaardeerd worden, of gewoon het feit dat mijn nuchtere moeder blijkbaar ook een soft spot heeft. Misschien was het voor haar niet meer dan zomaar een bedankje, maar voor mij is het de grootste bos rozen, het prachtigste gedicht en het fijnste moment van de dag.

En daarna at ik de eerste mandarijn van dit seizoen. Zodra ik het eerst stukje schil lospeuterde rook ik die heerlijke geur, en besefte dat er weer een jaar voorbij is. Het gaf me een sentimenteel gevoel. En ik dacht: zou mijn moeder ook mandarijnen hebben gegeten?

4 opmerkingen:

  1. Ik herken mij helemaal in jouw beschrijving van jouw ouders, ook dat deel waarin je beschrijft dat je moeder altijd pijn heeft + de depressieve vader. Ik moet behoorlijk slikken als jouw blogje lees, die tranen snap ik helemaal. Ik zit mijn hele leven al te wachten op een dergelijke blijk van waardering en eigenlijk heb ik de moed opgegeven dat het ooit zal komen. Op dit moment ligt mijn moeder weer in het ziekenhuis en heb ik het er giga druk mee, méér was, bijna dagelijks op bezoek, heen en weer gereis en ga zo maar door. Ze laat niet zien dat ze blij is met mijn komst en mijn inspanningen en heeft geen woord van waardering.
    Lieve meid, geniet van je mooie kaartje en vertel je ouders hoe blij je er mee bent.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een mooi gebaar van je ouders. Eerlijk gezegd ben ik jaloers op je , ik wou dat mijn moeder zoiets deed.Maar helaas zit dat er niet in, ze is zwaar depressief als mijn hele leven en alles draait om haar.een positief woord naar mij haar oudste dochter kent ze niet.Gelukkig schat van een tante die is als een moeder en een lieve man en kinderen, daarom koester dit lieve gebaar van je ouders , want dit is heel kostbaar. Zo heb ik gelukkig hele goede en lieve herinneringen aan mijn schoonouders, die als een vader en moeder voor mij waren.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Zuinigaan, wat is dat toch in ons, dat we blijkbaar altijd erkenning en waardering bij onze ouders zoeken, zelfs al weten we dat het er niet in zit. Ik koester dit kaartje inderdaad en denk dan: de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Misschien gebeurt er voor jou ook nog wel zo'n wondertje.
    Henriëtte, misschien zet je je daarom wel zo onbaatzuchtig in voor anderen, omdat je door schade en schande hebt geleerd hoe het niet moet. Gelukkig zijn er andere mensen die je wel waarderen en je liefde geven, en dat verdien je ook! Ik heb in ieder geval veel waardering en respect voor je, al zegt dat je misschien niet zoveel, en ik denk velen met mij.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat geweldig dat je zo`n lief kaartje hebt gehad. Kan me jou tranen ook erg goed voorstellen! Geniet ervan je hebt het verdiend!

    Liefs Schuldenaar!

    BeantwoordenVerwijderen