Money en mijmeringen

Vanmorgen heb ik voor mijn vriend uitgezocht wat hij op zijn zorgverzekering kan besparen. Bij hem is dat maar liefst 25 euro per maand! Vorig jaar heeft hij een 55+ dekking gekozen, maar eigenlijk is dat onzin, want hij heeft nog helemaal geen bril of een gehoorapparaatje nodig (hij is eigenlijk nog een jonge god :-)), en ik zie hem eerlijk gezegd eerder op zijn zestigste nog op een motor dan achter een rollator. Nu ik het eens goed bekijk, heeft hij aan een basisverzekering voldoende, en dankzij een collectief krijgt hij daar 10% korting op. Ik zal het hem vanavond voorleggen, want hij moet natuurlijk zelf beslissen of hij dat wil. En dan is hij volgend jaar met zijn nieuwe lagere huur en goedkopere zorgverzekering per maand zomaar 130 euro rijker. Dat is toch wel serieus geld.

Toen ik vanmorgen met mijn kopje koffie voor de computer schoof, was het eerste wat ik las het blog van Charmaine over haar moeder, die vanmiddag is overleden. De golf van medeleven en verdriet die door me heen raasde was grotendeels voor haar, maar ook een beetje voorbarig voor mezelf, want mij staat dat ook nog te wachten. Mijn moeder 86, mijn vader 89, zolang ze er nog zijn vind je het zo vanzelfsprekend. Daarna kreeg ik een mailtje van een vriendin dat de vader van haar vriend plotseling is overleden. Het was alsof ik een draai om mijn oren kreeg. Ze zijn er nog, maar hoe lang nog? Kun je jezelf daarop voorbereiden? Je weet dat maar weinig mensen honderd worden, dus tussen nu en tien jaar zullen ze er niet meer zijn. Ik heb geen overdreven liefdevolle band met mijn ouders, en ik moet bekennen dat ik één keer per week bij ze op bezoek gaan best een opgave vind. Mijn moeder is van het type krakende wagen, maar met een glasheldere geest, mijn vader gezond, hoewel graatmager, maar met een geest die er zo nu en dan moeite mee krijgt, en bovendien een depressief karakter. Geen enkele reden waarom ze geen honderd zouden worden. Ik heb net mijn kerstkaartje aan ze geschreven, en voor het eerst in mijn leven heb ik erop gezet: "Pap, mam, ik hou van jullie". Want ik vind het opeens toch wel heel belangrijk dat ze dat weten...