Oeps!

Na drie maanden trouw bloggen is het gisteren dan toch gebeurd. Ik heb verzaakt! En waarom? Helemaal niet omdat ik het zo druk had (behalve in mijn hoofd), en ook niet omdat ik niets te vertellen had, maar gewoon omdat het opeens al elf uur was en ik te moe was om nog wat uit het toetsenbord te rammelen. Ik moet er wel bij zeggen dat ik nog heb getwijfeld, want eigenlijk was het mijn eer te na. Maar de vermoeidheid won het van mijn geweten en dus ben ik blogloos naar bed gegaan.

Ik denk dat ik mezelf tijdens mijn verkoudheid een beetje heb verwaarloosd, want ik blijf zo vreselijk moe. Of is het een winterdip? In mijn hoofd is het een chaos van plannen en ideeën, van goede voornemens en gezond verstand. Maar mijn lichaam zegt ho. Ik heb er zo'n hekel aan wanneer dat gebeurt! Misschien komt het ook wel door de omstandigheden, het nieuwe huis van mijn vriend, het tobben over waar de katten heen moesten, de toch altijd aanwezige zorg om mijn ouders waar ik door de sneeuw en de gladheid niet regelmatig genoeg heen kan. Gisteren ben ik wel naar ze toe geweest, dus die druk is er even af, en dat scheelt.

Vorige week heb ik een opdracht ingeleverd, dus ook in dat opzicht is de druk even van de ketel, hoewel mijn volgende opdracht alweer in volle gang is en half maart af moet zijn. Maar ach, goede moed en zo, gaat wel weer lukken.

Met de katten gaat het goed. Ook Sam eet, al zijn het muizenhapjes, en ze doen alles vanaf het eerste moment netjes op de bak. Ik ben trots op de mannen! Ze spinnen dat het een lieve lust is wanneer ik bij ze ga zitten en zijn erg knuffelig. Ik heb me voorgenomen om ze minimaal twee keer per dag stevig te kammen om het verharen minder te laten worden, want echt, het is niet normaal wat eraf komt. Als ik een kwartiertje bij ze heb gezeten heb ik al het gevoel alsof mijn keel en mijn ogen vol haren zitten. Bij de dierenwinkel heb ik vitaminedruppeltjes gehaald die het verharen tegen moeten gaan en een gezonde vacht beloven. Over een stoel had ik een flanellen laken gelegd om te voorkomen dat de (stoffen) stoel een vachtje zou krijgen, maar Sam vindt het veel leuker om ónder het laken te gaan liggen. Ik heb het wat strak getrokken over de leuningen, zodat hij lekker in een tentje ligt. Straks even een doos leegmaken waar ik ook een flanellen laken in leg, heeft Droopy ook een lekker plekje.

Voorlopig blijven ze dus wel op hun eigen kamer. Zielig? Ik vind van niet. Ze hebben er ruimte genoeg en voldoende lekkere plekjes om te liggen. Ze mogen overal op en in en het is voor mij goed schoon te houden. Ze worden vaker geknuffeld en geaaid (en ik hou hele gesprekken met ze, maar dat beken ik natuurlijk niet) dan in hun vorige huis, waar hun baasje bijna nooit thuis was. Ze hebben altijd een schone bak en krijgen nu twee keer per dag een beetje eten, zodat het niet oud wordt. Droge brokjes en water zijn altijd beschikbaar. Droopy, die erg schrokt en daardoor vaak overgaf, kan zo zijn maag niet meer overbelasten en heeft tot nu toe nog niet overgegeven. Kan ook zijn omdat hij door het vele kammen minder haren binnenkrijgt. Ik hou hun gedrag goed in de gaten, maar zie geen enkel teken van stress of onrust. Ze vinden het fijn als ik ze kom knuffelen en als ze me 's morgens horen stommelen, laten ze met zachte miauwtjes weten dat ze aandacht willen. En die krijgen ze natuurlijk.

Ik hoor iets. Zijn het de katten? O nee, het is de plicht die roept. Negeren heeft geen zin, want dat stemmetje wordt alleen maar doordringerder. Aan de slag dus! Hoewel... ik kan eigenlijk best eerst nog even de katten gaan knuffelen...

Was ik maar niet zo moe!