Foutje

Dacht ik het financieel net te redden tot half april, kom ik erachter dat ik een fout in mijn berekening heb gemaakt. Omdat de belastingdienst mij vorige week weer van die leuke voorlopige aanslagen voor 2010 stuurde, ben ik voor februari en maart in totaal 1060 euro extra kwijt (ik betaal die aanslagen in termijnen per maand). En die had ik dus even niet meegerekend. Dat zal me leren om met een opgezette snotkop en een vermoeid lijf getalletjes te lijf te gaan. Dat geld zal ergens vandaan moeten komen, dus ik ben bang dat mijn spaarpotje hypotheek er tijdelijk aan zal moeten geloven. Ik ben weer even zo goed als terug bij af. Als de vooruitzichten niet zo goed waren, zou ik er moedeloos van worden. Even doorbijten nog. Gelukkig ziet het ernaar uit dat ik mijn deadline half maart ga halen, al valt het niet mee om met een kop vol watten zo hard te moeten werken. Moeten er natuurlijk geen rare dingen tussendoor komen.

De katten tonen steeds meer hun verschil in karakter, grappig om te zien. Sam is de slimmerik, Droopy de nitwit. Het is vooral leuk om te zien hoe ze samen spelen, samen vechten en elkaar wassen. Het zijn echt gebroeders (geen biologische waarschijnlijk, maar dat is niet zeker). Omdat Sam de onhebbelijke gewoonte heeft om iedere deur open te maken, vraag me niet hoe, heb ik van de week een haakje op de deur van de kattenkamer gemaakt. Dat Sam het daar niet mee eens is, laat hij merken door stug te proberen de deur open te krabben en op de klink te springen, soms wel tien minuten achter elkaar. Erg leuk als je 's morgens nog in bed ligt, maar niet heus. Ik hoop dat hij slim genoeg is om er na een paar dagen achter te komen dat het écht niet lukt, anders ben ik bang dat hij geen nagels aan zijn voorpootjes overhoudt, en ik ben toch echt niet van plan ze 's nachts door het hele huis te laten struinen, want dan doe ik geen oog meer dicht.

Droopy is een knuffelkont. Hij ligt het liefst op schoot kopjes te geven, en als ik hem die toegang ontzeg, probeert ie op slinkse wijze via mijn rug en schouder toch op zijn favoriete hangplek terecht te komen. Au! Ook Sam kan aaitjes en aandacht erg waarderen, maar die komt er echt even voor langs. Op schoot liggen is voor hem een zeldzaamheid, en als ie het al een keer doet, is het maar voor heel even. Wat Sam het allerleukst vindt, is ritselend papier, want... daar kunnen propjes van worden gemaakt. Zit ik voor de houtkachel proppen van kranten te maken, dan is hij er als de katten bij en ik zou bijna zweren dat ie dan zit te kwispelen. Dus gooi ik ook wel eens een krantenprop de kamer door. Niet één keer, als het moet de hele dag door, want apporteren kan Sam als de beste, het is zijn favoriete sport. Het is geen gezicht, zo'n kat met een enorme prop in zijn bek.

Vroeger had ik twee grijze cyperse katten, het is nog steeds mijn favoriete kattenmerk. Droopy is ook van dat merk, en het rare is dat ik hem zonder erbij na te denken soms opeens Spookie noem. Nu is de enige echte Spook al bijna twintig jaar dood, maar dat was ook zo'n mafketel, het is raar dat je na zo lang dan toch blijkbaar in je hoofd die associatie maakt.

En nu zit ik toch heel stiekem na te denken over het cat-proof maken van mijn terras. De poortdeur kan worden dichtgemaakt, daar zit nu onder en boven een groot gat, en het moet toch mogelijk zijn om een rand op de terrasmuren te maken waardoor ze er niet op kunnen springen. En doe ik ze dan een halsbandje om? Of laat ik ze alsnog chippen? Kortom, wat een tijdelijke oplossing moest zijn van twee katten in een kattenkamer verandert langzaamaan en bijna ongemerkt in het voornemen ze te houden. Toen ik van de week aan mijn vriend vroeg of hij het vervelend vond dat ze hier rondlopen, zei hij: 'Nee, écht niet!' En toen ik zei: "Je houdt toch stiekem wel een beetje van ze?" was het antwoord: "Ja, natuurlijk wel." En dat vond ik een applausje waard. Een binnenvetter moet je nu eenmaal gerichte vragen stellen, anders komen dat soort dingen er nooit uit.