Uitstapje

Dit is eigenlijk niet op te schrijven, je moet erbij zijn geweest, maar toch een poging:

Om half twaalf ben ik bij mijn ouders om naar het tuincentrum te gaan. Mijn moeder wil in ieder geval een paar hanggeraniums en wat margrieten, en een zak tuinaarde.

Ik zet de rollator in de achterbak en laat pa en ma instappen, wat met veel moeite gaat, want ik heb geen vierdeurs auto, dus pa moet achterin klimmen. Bij het tuincentrum gelukkig een plekje redelijk vlak bij de ingang. En daar gaan we, voetje voor voetje, stapje voor stapje. Ma zoekt haar plantjes uit en we proberen pa er ook een beetje bij te betrekken, maar hij is vrij afwezig. Toch kiest hij dan opeens een plant uit die hij mooi vindt en wil hebben. Gelukkig, een sprankje leven. Ik laat ze even darren en sprint naar de afdeling tuinaarde om een zak aarde te halen, om te voorkomen dat we die omweg met zijn drieën moeten maken. Als ik met de zak aarde weer bij de kar ben, zijn ze twee meter vooruitgekomen. Tijd voor koffie en wat erbij. Helaas is de koffiehoek heeeeeeelemaal aaaaaachter in het tuincentrum, en pa blijft nu al af en toe stilstaan omdat ie volgens mij op zijn tandvlees loopt. Maar ze willen per se naar de koffiehoek, dus wie ben ik om daar tegenin te gaan. Eindelijk zijn we er en pa zoekt een tafeltje uit.

Er staat een menu op tafel, maar pa wil zelf iets uitzoeken en is al op weg naar de counter, waar hij al snel een broodje ham/kaas/tomaat/ei kiest en op mijn dienblaadje legt. Voor ik het weet is hij al onderweg naar de kassa. Onderweg pakt hij nog twee gevulde koeken mee (voor thuis) en bestelt bij de kassa koffie. Ik moet dan nog broodjes voor mijn moeder en mij bestellen, maar pa is de koffie en de gevulde koeken al aan het afrekenen. Hij telt van alles aan kleingeld uit, maar dat blijkt niet genoeg, en over de klant tussen ons in heen reik ik de cassière een tientje aan, wat pa geheel ontgaat. Pa zet de koffie op mijn blaadje (waarop zijn nog niet afgerekende broodje ligt) en stoot daarbij één kop koffie half om, waar hij erg om moet mopperen. Ik vang de verontschuldigende blik van mijn moeder vanaf het tafeltje op en glimlach haar maar wat samenzweerderig en vergoelijkend toe. Ondertussen besluit pa dat hij nóg een gevulde koek wil, die ik maar snel op mijn blaadje leg. "Ga maar zitten pa, ik breng het wel naar tafel." Gelukkig heeft de cassière redelijk gevolgd wat er gebeurde en weet ze precies wat wel en niet nog moet worden afgerekend. Ik pak suiker en melk en loop naar ons tafeltje, waar ik net te laat ben om pa ervan te weerhouden zout uit het witte busje met het blauwe dekseltje in zijn koffie te strooien. Weer zacht gemopper als ik het potje uit zijn handen pak, hem de suiker aangeef en zijn kopje verwissel met het mijne. Koffie met zout is hartstikke smerig, merk ik later als ik toch een slokje probeer. Pa eet drie happen van zijn broodje en is dan vol. Op zacht aandringen van mijn moeder, wat altijd spannend is, want daar kan hij kwaad of rustig op reageren, eet hij later nog wel het beleg ertussenuit. Mijn moeder en ik genieten van een broodje warme beenham en zitten gezellig wat te kletsen, terwijl pa wat zit te soezelen, ter voorbereiding op de lange terugweg naar de kassa.

Eindelijk bij de kassa aangekomen (ik ben inmiddels bekaf van het slentertempo) moet hij drie keer zijn pasje door het apparaat halen voordat het lukt. Gelukkig ook hier een geduldige cassière. Ik heb ondertussen alles weer op de kar gezet en we kunnen naar buiten. Pa wil nog wat bij de oliebollenkraam kopen, dus een mooi moment voor mij om de spullen alvast in de auto te laden en ze even hun gang te laten gaan. Als ik even later opkijk, zie ik mijn vader de verkeerde kant oplopen en hoor ik mijn moeder hem roepen. Gelukkig hoort hij haar en keert hij om. Rollator weer in de auto, oudjes ingeladen en terug naar huis.

Bij het uitstappen heeft mijn moeder moeite met haar tas pakken, die op de vloer in de auto ligt. Nu is het haar beurt om te mopperen en ik hoor haar mompelen: "Ach, ach, het valt soms niet mee." En daarna een hartgrondig: "Ik wíl het niet, ik wíl niet zo onthand zijn." En dat vind ik erg, want mijn moeder is geestelijk nog zo vreselijk kien, maar al vanaf haar achttiende aan één been verlamd. En haar hele leven heeft ze geroepen: "Ik wil het niet, ik wil niet invalide zijn." Ze heeft zich er altijd tegen verzet dat ze dingen niet kon, en het wordt er natuurlijk niet beter op. Als ik de spullen in de tuin zet, zegt ze tegen me over mijn vader: "Erg, hè? En het wordt steeds erger." Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, en zeg dus maar: "Ach, het valt toch nog wel mee."

Twee uur heeft het uitstapje geduurd, en ik ben er doodmoe van. Van het slenteren en het bezighouden, maar ook van het met de neus op de feiten gedrukt worden. Mijn schouders doen er pijn van, pure spanning. Wat me wel is opgevallen, zijn de bemoedigende blikken en de vele glimlachjes die me in het tuincentrum werden toegeworpen terwijl ik de oudjes zo blijmoedig mogelijk door de paden en langs alle hindernissen loodste. En dat deed me toch wel goed.

Nu even koffie en straks met de andere ouwetjes naar de dierenarts.