Vriendinnen

Of het nu de tijd van het jaar is of omdat het kwade tij eindelijk lijkt te zijn gekeerd (heel hard afkloppen) en ik weer positief gestemd ben, ik heb "last" van mijmeringen. Ik ben vorige week een weekend met drie vriendinnen weggeweest, en dat was wonderbaarlijk leuk. Dat ik het nog eens drie hele dagen met vier vrouwen in een huisje zou uithouden, en achteraf ook nog eens zou roepen dat we het "snel nog een keer moeten doen!" zou ik een aantal jaren geleden niet voor mogelijk hebben gehouden. Hoe verschillend we alle vier ook zijn, we kunnen respect opbrengen voor elkaars manier van leven en, voor mij een groot punt, ik erger me minder aan kleinigheden dan vroeger. Ik haal makkelijker mijn schouders op met de gedachte: "Waar gaat het nou eigenlijk helemaal om, live and let live." Wat een rust geeft dat. Vroeger, in mijn vorige leven, had ik eigenlijk geen eigen vriendinnen, op een jeugdvriendin na, die ik nu overigens niet meer zie. Wel aardige vrouwen die de helft vormden van de stellen die we te eten of op bezoek kregen. Ik kon er goed mee opschieten, maar daar is het dan ook wel mee gezegd. Je zit dan in een viertal-constructie waar ik toentertijd prima in paste. Met mijn ex-man had ik een zodanige relatie dat we elkaars beste vriend waren, en dan doe je al snel veel dingen samen en niet met anderen. Maar sinds ik mijn leven heb omgegooid, blijken er tal van aardige vrouwen los te lopen die ik inmiddels mijn vriendin noem (en ik smijt niet snel met die term, ik heb ook nog veel aardige kennissen). Het vrolijke viertal van de schilderclub. Vriendin M die uit een van de eerder genoemde stellen opdook en ook "los" een harstikke leuke meid blijkt te zijn om dingen mee te ondernemen of om zomaar bij langs te gaan of in geval van nood bij aan te kloppen. Vriendin L, collega en supervriendin, al spreken wij elkaar een groot deel van het jaar alleen via e-mail, maar de sporadische live ontmoetingen zijn altijd reuze gezellig. Vriendin K, die heel toevallig (yeah right...) naast me kwam wonen en met wie ik lief en het nodige leed deel. Met haar ging ik eerder dit jaar ook een weekje naar Kreta, wat ook voor herhaling vatbaar bleek te zijn. Vriendin L2, die eerst vreemd genoeg meer een vriendin van mijn ex-man dan van mij was, maar met wie ik na mijn scheiding zoveel gemeen bleek te hebben dat ze inmiddels een van mijn beste vriendinnen is geworden. Het kan raar lopen in het leven. En dan is er nog mijn zus L, met wie het vroeger thuis altijd hommeles was (zoals het zusjes blijkbaar betaamt), maar die ik nu ook een van mijn beste vriendinnen mag noemen. Dat ze de helft van het jaar in Griekenland woont, is jammer -niet voor haar natuurlijk - maar we hebben bijna dagelijks contact via Skype en volgende week komt ze gelukkig weer voor een paar maandjes thuis.

Opgeteld zijn dat negen echte vriendinnen, ik vind het een duizelingwekkend aantal. Hoe is dat zo gekomen binnen een paar jaar? En als ik ze zo allemaal de revue eens laat passeren, zie ik dat het allemaal zelfstandige vrouwen met ballen zijn! We lopen de deur niet bij elkaar plat, dat zou ook niets voor mij zijn, maar ik zou ze stuk voor stuk midden in de nacht kunnen bellen als ik ze nodig had, en ik weet zeker dat ze allemaal klaar zouden staan. Dat geldt andersom natuurlijk ook. Ik voel me toch echt wel gezegend met dat bonte stel.

Hoe is dat bij jullie? Hebben jullie hartsvriendinnen, stapvriendinnen, uithuilvriendinnen, slappe-lachvriendinnen, e-mailvriendinnen?