Even snel

Het weekendje weg liep iets anders dan gepland. Na zaterdag lekker te hebben gewandeld, een Veluws dorp te hebben verkend en lekker te hebben gegourmet in ons huisje, belde mijn broer met de mededeling dat mijn vader met spoed in het ziekenhuis was opgenomen met een hartslag van 35. Hij zei er wel bij dat het niet nodig was dat ik naar huis kwam, want dat hij aan een infuus lag dat de hartslag regelde en dat er geen reden voor paniek was. Maar ja, ik wilde natuurlijk het liefst onmiddellijk naar huis, of het zin had of niet. Helaas was het net weer begonnen te sneeuwen, en het zag er niet naar uit dat het een licht buitje was. Verstand dus voor zover mogelijk op nul en er zo goed en kwaad als dat ging nog een beetje een gezellige avond van gemaakt. De volgende ochtend maakte mijn vriend me wakker met een kop koffie en de mededeling: 'Meissie, we gaan rustig opruimen en naar huis." Omdat zijn vader een week eerder met spoed was opgenomen wist hij natuurlijk precies hoe ik me voelde. Op zo'n moment wil je gewoon in je eigen huis zitten. Gisteren heb ik mijn moeder opgehaald en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Was zag hij er moe, mager en oud uit. Vanochtend heeft hij een pacemaker gekregen en alles gaat naar omstandigheden goed. Ik gier van de emoties, heb barstende hoofdpijn en heb het gevoel alsof ik onder een vrachtwagen heb gelegen. Het feit dat hij 89 is blijft maar door mijn hoofd spoken. Nu gaat het misschien goed, misschien komt hij er wel beter uit dan hij was, want het kan zijn dat hij al langer met zo'n lage hartslag heeft rondgelopen, wat kan verklaren waarom hij vaak zo afwezig en suf was. Maar er komt een keer dat hij iets krijgt wat niet te verhelpen is. En dat blijft spoken. Er komt een tijd dat hij er niet meer is. En nee, dat valt niet te accepteren als het om je ouders gaat, al was hij 110. En je erop voorbereiden kan ook niet, dat besef ik nu. Het is wachten op de klappen. En nu ga ik even een lekker potje janken.