Pagina's

vrijdag 7 mei 2010

Bah

Wat kan slecht nieuws toch doorwerken op je gestel. Maandag belde een vriendin om me te vertellen dat haar man een ernstige vorm van maagkanker heeft. Toen ik een paar weken geleden bij ze was had hij al zo'n last van zijn maag, maar net als bij mij was bij hem de helicobacter pylori bacterie geconstateerd, alleen was de pijn bij mij na twee dagen penicilline slikken over en had de kuur bij hem niets geholpen. Nu dus dit slechte nieuws. De vriendin vroeg mij om mijn broer, mijn zus en mijn ex-man op de hoogte te stellen, zodat zij het verhaal niet steeds opnieuw hoefde te vertellen. Natuurlijk wilde ik dat voor haar doen, maar poe, het is geen pretje om de brenger van slecht nieuws te zijn, zeker niet als je je zelf beroerd voelt na zo'n telefoontje. Ben er aardig van slag door geweest. Het ergst is het gevoel van machteloosheid, en boosheid. Ik heb natuurlijk tegen mijn vriendin gezegd dat ze me altijd kan bellen als ik iets voor ze kan doen, maar écht iets doen kun je natuurlijk niet. Het is nu afwachten tot ik meer van haar hoor, maar het klonk heel ernstig.

Gevolg van dit nare bericht is dat ik me weer eens afvraag waar ik eigenlijk zo moeilijk voor doe. Lekker belangrijk of je ergens per ongeluk een lampje laat branden of geld uitgeeft voor een kop koffie op een terrasje terwijl je thuis ook koffie kunt drinken. Genieten van het leven is altijd mijn motto geweest, en hoewel ik ook kan genieten van kleine en grotere consumindersuccesjes lijkt het allemaal opeens ook weer zo triviaal.

Zelf zit ik de laatste dagen dus een beetje met mijn hoofd onder een somberstolpje, wat mijn werk niet ten goede komt, wat mijn humeur weer niet ten goede komt omdat ik niet opschiet en de volgende deadline alweer in mijn nek ademt, maar gelukkig is daar dan mijn lieve vriend die een paar dagen vrij had en me met van alles komt helpen. Hij doet wat boodschappen zodat ik zo goed en zo kwaad als het gaat kan doorwerken, en gisteren heeft hij het terras cat proof gemaakt. Of het de mannen binnenhoudt moet op de eerstvolgende zonnige dag blijken, maar het ziet er goed uit. Ik was bang dat mijn terras een soort Alcatraz zou worden met gaas aan weerszijden, maar ik vind het erg meevallen. Bovendien kan ik dat gaas altijd nog opleuken met klimplanten en andere frutsels, zodra mijn hoofd daar weer een beetje naar staat.

11 opmerkingen:

  1. Wens je heel veel sterkte toe. met al je zorgen. Groetjes Stina

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Sterkte...lief dat je vriend je zo helpt.
    Alcatraz? Ik zie daar de humor wel van in....helpen rammeldingen en neppoezen op de rand niet ook?

    groetjes,
    Pien

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dank jullie. Vind het echt zo erg wat mijn vriendin en vriend doormaken en nog te wachten staat. Waar ik last van heb is niet meer dan een meeleefdipje, en ik heb mijn zegeningen inmiddels alweer geteld, hoor.
    Ha, Pien, ik had de unintended pun van al-cat-raz zelf nog niet eens gezien :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heel veel sterkte! Ik herken het wel, als er slecht nieuws is dichtbij of dichtbij goede vrienden/familie voel ik me ook zo rot.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Meid ik wens je heel veel sterkte, lief je er zo bent voor je vriendin maar denk ook af en toe aan jezelf.. ze heeft je straks misschien nog veel harder nodig.

    Hoe vinden de katten de tuin?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Goh, niet makkelijk om om te gaan met zo'n mededeling. Fijn dat jouw vriend zo'n steun voor je is. Wat jouw keuzes betreft: Je weet niet wanneer je dood gaat of ziek wordt. Helaas weet niemand dat. Wat je kunt doen is leven zoals jij denkt dat het voor jezelf (en voor jouw vrienden en kennissen) het beste is. Leef zonder later spijt te hebben/te krijgen. Wat geld/sparen betreft: los van het doel waarom je spaart, wanneer je wat terughoudend bent, geniet je meer van je uitgaven. Elke dag op een terrasje zitten geeft veel minder plezier dan af en toe. Elke dag naar de sauna is veel minder leuk dan bv eens per maand. Dus leef met de dag, maar geef je niet over aan instant behoefte bevrediging daar wordt je nl nooit gelukkig(er) van! Daarnaast met spaargeld achter de hand kun je vrijere keuzes maken en echt kiezen wat voor jou belangrijk is.Veel sterkte de komende tijd en geniet van de mensen om je heen!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. De katten zijn nog niet buiten geweest, Eurootje, even op mooier weer wachten.
    Je hebt helemaal gelijk, Kees, het is een kwestie van een balans zoeken en vinden. En je kunt natuurlijk ook niet elke dag leven alsof je morgen dood gaat. Maar elke dag alleen maar bezig zijn met wat er over twintig jaar gaat gebeuren is ook weer niet goed. Ik denk dat ik een aardige tussenweg heb gevonden, met af en toe een uitschieter naar boven en beneden. Mijn motto is: Je moet later nooit hoeven te zeggen: Had ik maar...

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Daar wordt je wel even stil van...

    En je sombere wolkje is heel herkenbaar. Geniet van het leven, maar soms voelt het niet zo. Toch zeg ik steeds tegen mezelf dat ik ook moet genieten van de mooie consuminderdingen die we (dagelijks) doen. Moeten we daar niet ons genot uit halen?

    Ik weet het ook niet altijd hoor, maar heb er zo wel een beetje mijn idee over.

    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Toch ga ik hier nog iets persoonlijks neerzetten.
    Mijn jeugd was niet leuk met als gevolg dat ik het op school ook moeilijk had omdat ik er niet bij hoorde. Dus ik liet me automatisch buiten sluiten. Dat wat betreft mijn achtergrond.
    Nu heb ik een lieve man, leuke kinderen en ik heb een leuke baan. Maar toch blijf je dat rotte gevoel ergens als restje in je hoofd houden.
    Daarom ga ik iedere dag iets Leuks doen. Of het nou geld kost of niet. Soms een boek kopen/lenen, een kop koffie bij Ikea drinken met een kennis, sporten met een vriendin en dat soort dingen.
    Ik ga nooit op vakantie en smeer dat over het hele jaar uit want je weet nooit hoe lang je nog gezond bent en er op uit kan gaan. In de zorg zie ik teveel ellende.
    Geluk en plezier zit in kleine momenten en als je dan nog een grote droom waar kan maken...dan vooral doen. Mijn moeder, die 86 wordt,spaart nog steeds voor later en is heel ontevreden en ongelukkig. Dat wil ik mezelf nooit aandoen.
    Mijn broer is ongelukkig omdat hij nog steeds in onze jeugd-ellende is blijven hangen. De drempel om eindelijk te gaan leven is voor hem steeds hoger en moet aan steeds meer eisen voldoen. Hij herkent het, erkent het ook maar kan er niet veel aan doen. Of wil er niets aan doen en dat vind ik nou weer erg.

    Daarom mijn motto: Carpe Diem, pluk de dag maar eet niet meteen de hele boom leeg.

    Sterkte,
    Pien

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Heel herkenbaar, Pien, ik was ook zo'n kind dat er niet bijhoorde. Zo'n twee jaar geleden ontmoette ik mijn oudklasgenoten (moest wel wat overwinnen om te gaan) en ik heb ze toch verteld wat voor invloed hun gedrag toen op de rest van mijn leven heeft gehad. Spijt en verbazing alom, ze konden het zich niet eens herinneren. Ik denk dat ik er (uiteindelijk) een sterker en beter mens door ben geworden, zo kun je iets negatiefs ombuigen naar iets positiefs. Ergens in blijven hangen is ook niet mijn ding. En jeetje, op je 86ste nog sparen voor later... daar word ik een beetje verdrietig van. Aan de andere kant zou je het ook positief kunnen zien. Ze gelooft blijkbaar nog in een later. Ik denk dat jij het goed doet in het leven, genieten van kleine dingen, gewoon een beetje aardig zijn voor jezelf, omdat je weet dat je het waard bent. Mooi motto trouwens, die hou ik erin.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Hoi,

    ik vind het heel erg voor je dat je vriendin haar man zo ziek is. En herkenbaar ook, dat je je eigen plannen en ideetjes zo opnieuw beschouwt. Zo ben ik zelf in mijn hoofd steeds bezig met afvallen/eten. Maar onlangs bezocht ik een (hele lieve en sterke) vrouw, die wegens kanker al twee jaar niet eet (behalve potjes babyvoer) omdat niets haar meer smaakt> Ze vertelde hoe ze dan soms vreselijk zin kreeg in een sparerib of in zoute haring...en als puntje bij paaltje kwam hoefde ze het echt niet meer, kreeg ze niks weg.

    Daarna dacht ik ook: Hoezo dieet? Ik kan beter ECHT gaan genieten van mijn eten...je weet nooit of er niet een tijd komt waarin je dat niet meer kunt. En je afvalt terwijl je dat absoluut niet wilt.

    Nou ja, de clou is natuurlijk: Ik begrijp je gedachten.

    Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen